Χανιά

Seasonal Feeling # σε ποιο νούμερο είμαι τώρα; Τα έχασα λόγω απουσίας..

Έχω κάνει μεγάλο λάθος. Σφάλμα. Δεν γράφω τόσες μέρες (σιγά που θα έγραφα ενώ κάνω διακοπές, κορόιδο είμαι να κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή; ) και σήμερα που τελικά το αποφάσισα έχω στο μυαλό μου τόσα πολλά θέματα που πολύ φοβάμαι πως το αποτέλεσμα δεν θα απέχει και πολύ από το γνωστό τουρλού (ναι το φαγητό λέω). Τι αξιομνημόνευτο έχει γίνει όλες αυτές τις μέρες; Εξαιρώντας τις εξετάσεις παντός τύπου και είδους, (όλες καλές) καθώς και την ευγενική φαρυγγίτιδα που αποχώρησε άμα τη εμφανίσει αντιβίωσης στο προσκήνιο δεν έχω κανένα συνταρακτικό νέο να μοιραστώ. Πράγμα που σημαίνει: Ότι εδώ στα Χανιά τα πράγματα συνεχίζουν να κυλάνε τόσο ήρεμα όσο μπορούν να κυλάνε εν μέσω τουριστικής περιόδου. Δηλαδή, έχει διαρκώς μποτιλιάρισμα στο κέντρο, οι Αθηναίοι δεν ξέρουν από πού να στρίψουν και μπερδεύονται, οι δικοί μας τους βρίζουν και τους «δείχνουν αυτοί» με ηλίθιες προσπεράσεις ενώ ταυτόχρονα χαζεύουν τα σινάμενα κουνάμενα οπίσθια της ξανθής αλλοδαπής που ήρθε παρά την κρίση και παρά την γρίπη για να παραθερίσει. Επιπλέον παρκινγκ δεν βρίσκεις πουθενά, το φαγητό στις ταβέρνες χάλασε (τον χειμώνα είναι καλό, αφού δεν τολμάνε να κάνουνε μαγκιές όταν είμαστε μεταξύ μας), οι μπάτσοι κόβουν κλήσεις και χθες που άρχισαν οι εκπτώσεις βγήκαν όλοι στους δρόμους και στα μαγαζιά σαν τους χοχλιούς μετά την βροχή (τα σαλιγκάρια είναι οι χοχλιοί) με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας σκέτος πανικός σε μια πόλη που έχει ήδη διπλασιασμένο πληθυσμό λόγω θέρους. Αν φαίνεται ότι γκρινιάζω είναι γιατί δεν έχω αρχίσει ακόμη να γράφω τα καλά. Γιατί έχει πλάκα που γίνεται χαμός στην πόλη και βλέπεις συνέχεια και παντού κόσμο. Μπορείς και κάνεις διαγωνισμούς για την-πιο-κοντή-φούστα και το-πιο-μεγάλο-μπούστο με τους φίλους σου αραγμένοι διακριτικά σε κάποιο από τα μαγαζιά-περάσματα στο λιμάνι. Μπορείς , (αν είσαι αγόρι) να δοκιμάσεις τον εαυτό σου ως άλλος Γαρδέλης στο greek καμάκι (ντου γιου λαικ μαμαζέλ δε γκρις;) και να προσφέρεις αφειδώς θέαμα στην παρέα σου ενώ ταυτόχρονα ελπίζεις και σκέφτεσαι «και αν μου κάτσει;;;». Μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να κοιμηθεί σε μια ξαπλώστρα στην παραλία. Να αφεθείς στον υπνωτιστικό ήχο από το μπαλάκι που χτυπάει στις ρακέτες των δίπλα φουσκωτών ή αν το θες να γίνεις απλά λιώμα από καλοκαιρινά σφηνάκια στα παράκτια μπαρ. Εν πάση περιπτώσει όλα γύρω μας φωνάζουν «είναι καλοκαίρι βρε παιδί μου, κάνε ότι θες!». Εγώ ξέρετε τι αποφάσισα και βρήκα ότι θέλω να κάνω αυτό το καλοκαίρι; Να βρω δουλειά. Εξ’ ου και έχω στείλει γύρω στα 20 βιογραφικά το τελευταίο 2ημερο και το χω πει σε φίλους, γνωστούς και αγνώστους ότι ψάχνω η νεανίς να εργαστώ. Έχω βρει μέχρι και τα ρούχα για συνέντευξη, ξέρω τι θα πω, πως θα το πω, τι θα λέω στον εαυτό μου μέχρι να φτάσω στην εταιρία/εργοδότη/δουλειά, τα έχω όλα έτοιμα και τακτοποιημένα. Στο μυαλό μου. Γιατί απάντηση δεν έχω πάρει καμία και πολύ φοβάμαι ότι θα χρειαστεί να αλλάξω σε κάτι πιο χειμερινό το concept μου για το ντύσιμο-to-get-the-job.

Φιλάκια από τον Νότο (ο μπαξές του κολλητού μου σκίζει!)

Seasonal Feeling #9

Χθες δεν πρόλαβα. Σήμερα γράφω γιατί έχω μπει ήδη σε μια διαδικασία παιχνιδιού με τον εαυτό μου. Μου έχω υποσχεθεί πως μόλις τελειώσω το κείμενο για το μπλόγκ θα αρχίσω διάβασμα. Το μαρτύριο μου και το μαρτύριο σας να ακούτε διαρκώς για διάβασμα θα τελειώσει απο το Σάββατο. Δεσμεύομαι.
Εψές λοιπόν τα μοναδικά μου διαλείμματα ήταν για μερικά τηλέφωνα. Η κολλητή μου, μου στέλνει ανταποκρίσεις από τον Βορρά (Θεσσαλονίκη) και οι περιγραφές της είναι εξαιρετικά ελκυστικές, τόσο που να μου προκαλούν έναν μικρό βαθμό μελαγχολίας. Μου μιλάει για μαύρισμα, θάλασσα, μπαράκια, μπίτσ μπαράκια, χορό και ξανά χορό, ποτά, φλέρτ, φλέρτ, φλέρτ (στα πολύωρα τηλέφωνά μας χωράνε όλες οι μικρές λεπτομέρειές όπως το κόψιμο του φουστανιού που φόρεσε στο πάρτι χ, το μαγιό της ψ, την ατάκα του ν, και άλλα ομοίου κύρους). Όταν απαντάω με αναστεναγμό, και φράσεις του τύπου "άντε να ρθει το καλοκαίρι" γελάει χαρούμενα και με κοροϊδεύει λέγοντας μου σοφά, πως "έχει έρθει το καλοκαίρι!". Δίκιο έχει. Το καλοκαίρι, τόσο στενά συνδεδεμένο με την ανεμελιά, την γύμνια, την πείνα μετά την θάλασσα, την μυρωδιά του αντηλιακού και τις ζεστές νύχτες που ξημερώνουν σε κάπου ξύλινο παράπηγμα στην παραλία έχει έρθει. Τουλάχιστον για την κολλητή μου. Σκέφτομαι πως πρόκειται για φοβερό γιατρικό, ή ισχυρό ναρκωτικό. Τα χίλια προβλήματα που κλωθογύριζαν στο κεφάλι της όλο τον χρόνο (τα οποία αναλύονται επίσης σε μακρόσυρτα και πολύωρα τηλέφωνα καθημερινώς) έχουν ως δια μαγείας εξαφανιστεί και φαντάζομαι πως δεν θα επανέλθουν μέχρι το φθινόπωρο. Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τα ανάλογα αγόρια φτάνουν για να μεταμορφωθεί κανείς από προβληματισμένος, σκεπτικός, ανήσυχος και συγχυσμένος σε αυτό το υπέροχα λαμπερό, χαμογελαστό ευχαριστημένο πλάσμα που ακούω τελευταία να μου μιλάει στην άλλη άκρη της γραμμής. Δεν θα ασχοληθώ με την εποχική (seasonal) διάσταση του πράγματος. Δεν υπάρχει λόγος γιατί είναι οφθαλμοφανές, το ξέρω, το ξέρετε, το ξέρει και αυτή. Αλλά είναι όμορφα που πάμε με την φύση. Με έναν τρόπο αποδεικνύουμε οτι συνεχίζουμε να είμαστε μέρος της αλλάζοντας φουστάνι στην διάθεση μας αναλόγως του καιρού. Έτσι το καινούργιο, μίνι φόρεμα της φιλενάδας μου, κυματίζει σε λάτιν ρυθμούς στα μπαρ της Χαλκιδικής και η καινούργια της καλοκαιρινή διάθεση είναι ικανή να με σύρει απο την μύτη ως τον σταθμό του τραίνου για μια γρήγορη ανανεωτική επίσκεψη στα φοιτητικά βόρια εδάφη (άσε που πεθύμησα μπουγάτσα και σουβλάκι στον Άγιο Πρόδρομο).
Πίνοντας ένα νοητό σφηνάκι καρπούζι θα πω τώρα "άντε και στα δικά μας" και θα επιστρέψω εκεί που οφείλω. Κρατήστε όμως την εξομολόγηση μου πως κάπου στο βάθος νομίζω ότι μυρίζει αυτό το γνωστό άρωμα από το αντηλιακό καρύδα της Σοφίας...