Seasonal Feeling #έχει άραγε σημασία η αρίθμηση; Λες και η ζωή μας κυλάει γραμμικά.. αμ δε..

Επέστρεψα. Η Αθήνα αποφάσισε να με υποδεχτεί με αέρα. Πολύ αέρα, συννεφιά, τέντες που βογκάνε και μια απλώστρα που πέφτει κάτω συνέχεια. Αλλά δεν με πειράζει καθόλου αυτό. Μπορεί αν θέλει να έρθει και ο κατακλυσμός αυτοπροσώπως. Πάλι δε θα με πειράξει καθόλου. Το έχω παρατηρήσει απο παλιά το κομβικό αυτό σημείο/στάδιο στο οποίο βρίσκομαι και το έχω καταγεγραμμένο και αναλυμένο στις εσωτερικές σημειώσεις μου στο κεφάλαιο "Περί αντιδράσεων και αισθημάτων (μου)" . Οπότε ξέρω με μαθηματική ακρίβεια και με ελάχιστες πιθανότητες αποκλίσεων προς τα πού βαδίζω, το γιατί βαδίζω προς τα εκεί και με τί παπούτσια στα ποδάρια μου θα αποφτάσω, εάν τελικά φτάσω κάπου. Για να σας εξηγήσω το στάδιο αυτό στο οποίο βρίσκομαι τώρα, θα πρέπει πρώτα να αναφερθώ σε εκείνο που προηγήθηκε (ώστε να πετύχω την πολύ αγαπημένη μου σχέση αιτίας αιτιατού). Έχουμε και λέμε λοιπόν. Για περίπου ένα χρόνο τώρα βρισκόμουν (εν γνώση μου) σε σημείο βρασμού. Ή θυμού. Ή όπως θέλετε να το πείτε, εγώ έβραζα και οργιζόμουν για περίπου χίλιους λόγους καθημερινά. Το σημείο αυτό, μου είναι προσφιλές διότι σε γενικές γραμμές τον θυμό τον εκτονώνω με τον ένα ή τον άλλον τρόπο και αυτό με βοηθά να αισθάνομαι καλύτερα (οι γύρω μου έχουν άλλη άποψη και καθόλου δεν συμπαθούν το σημείο βρασμού μου, αλλά αν θέλουν να πουν τα δικά τους να φτιάξουν δικό τους μπλογκ). Τις πηγές και ρίζες αυτού του θυμού δεν θα τις αναλύσω αφού φαντάζομαι πως δεν υπάρχει ψυχή ζώσα που να μην κατανοεί οτι κάθε άνθρωπος μπορεί να συναντήσει κάποια στιγμή στην ζωή του μια περίοδο γεμάτη απο συνθήκες τέτοιες που να δικαιολογούν τον πανταχού παρόντα θυμό και τη μανία. Κοντολογίς λοιπόν, τσαντίλα. Τσαντίλα με την πάρτη μου, την πάρτη σου, την πάρτη τους. Και συναισθηματικές εκρήξεις. Με την πάρτη μου, την πάρτη σου, την πάρτη τους. Μέχρι που.. σιωπή. Η μετάβαση. Το άλλο στάδιο. Έρχεται πάντοτε αιφνιδιαστικά. Εμένα για παράδειγμα μου ήρθε όταν ένας ακόμη "υγιής" άνθρωπος μου έδινε συμβουλές για το πώς να ξεπεράσω τα "ψυχολογικά μου προβλήματα", πώς να προσπεράσω τα "συναισθηματικά και πνευματικά εμπόδια" που η ίδια δημιουργώ υποσυνείδητα στον εαυτό μου ώστε να τους την βγω από μπροστά ατσαλάκωτη. Συνήθως λοιπόν, σε τέτοιες χιλιοπιπιλισμένες βλακείες και δήθεν επιστημολογικά έγκυρες προσεγγίσεις η απάντηση μου συνοψίζεται στο ότι "βαριέμαι όσο τίποτα να απαντώ στις psychobubble κονσερβοποιημένες μαλακίες που έχουν μετατρέψει κάθε θεία σε επιστήμονα του ψυχισμού μου -λες και δεν φτάνει που κάνεις φοβερό παστίτσιο, μου θες ψυχολογία -γαμώ την τιβί μου γαμώ!-". Στο σημείο αυτό είτε το βουλώνουν θιγμένοι οι καλοθελητές ή αν είναι τζαναμπέτηδες συνεχίζουν, πιπιλίζοντας το μέρος Β' περί φάσης άρνησης, το οποίο βαριέμαι επίσης αφόρητα. Όπως και να έχει αυτή είναι η συνηθισμένη γραμμή απόκρισης όταν βρίσκομαι σε στάδιο θυμού. Τις προάλλες όμως, που με έπιασε η μετάβασή πάνω σε μια τέτοια κουβέντα, απλά, το βούλωσα. Ξαφνικά, ενώ θα μπορούσα να συντρίψω την αυθάδικη παρλαπίπα που ξεδιπλωνόταν για άλλη μια φορά μπροστά μου, δεν έβρισκα μέσα μου ούτε μια στάλα θυμού, λίγο απόθεμα ενέργειας ώστε να εξαπολύσω την φοβερή οργή μου καταπάνω στο κεφάλι του απέναντι ξερόλα. Τίποτα, rien, nada, yok. Μου είχε φύγει. Δεν θύμωσα, δεν γέλασα στο τέλος της ανάλυσης με το γνωστό γελάκι με το οποίο εννοούμε"λες βλακείες αλλά δεν καταδέχομαι ούτε καν να στο εξηγήσω γιατί είσαι πολύ ταπεινός για να αντιληφθείς όσα θα πω", δεν έκανα απολύτως τίποτα. Είπα ένα, οκ, θα τα σκεφτώ όσα μου είπες, έμεινα λίγο ακόμη, και μετά πήγα σπίτι μου και διάβασα τις τελευταίες ειδήσεις των ενημερωτικών μπλογκ. Βρισκόμουν επισήμως στο στάδιο εκείνο όπου τίποτα δεν με βγάζει εκτός εαυτού, όπου όλα μοιάζουν τόσο επιφανειακά ώστε δεν αξίζουν τον κόπο αλλαγής διάθεσης ή τέλος πάντων οποιασδήποτε συναισθηματικής έξαρσης. Για να παίξουμε και με τις λέξεις, θα το θέσω ώς εξής. Το πλήρες κενό. Μου φαίνεται σαν να έχω πετύχει την απόλυτη χαύνωση, αυτήν που χρόνια παλεψε η τηλεόραση να μεταφέρει στους κουρασμένους ανθρώπους του καναπέ. Ευτυχώς το στάδιο το ξέρω. Αν τίποτα δεν διακόψει την γνωστή κυκλική πορεία που ακολουθεί η ψυχασθενική φύση μου, θα επανέλθω με απίστευτη ζωντάνια και αισιοδοξία στο επόμενο στάδιο, όταν αυτό έρθει. Ως τότε, σας ασπάζομαι και πάω να διαβάσω ειδήσεις.