Κρύσταλλα.
Κρύσταλλα να κόβεσαι.
Love me back.
Love me tender.
Love me.
Don’t.
Love me not.
Κρύσταλλα.

Τα ρούχα κουβάρι, πάτωμα σκονισμένο. Τα σώματα μια πινιάτα για παιδιά. Κλείσε τα μάτια, κρύο, κρύο, όχι δεν θα με βρεις. Κρύο σου λέω. Πιο δίπλα ήμουν. Λίγο πιο δίπλα πάντοτε. Όχι, όχι, πάλι κρύο. Και πώς να σου εξηγήσω τώρα ότι φταις, αφού εγώ ήμουν που σου έκλεισα τα μάτια. Το μαντίλι είπες ήταν σφιχτό, πολύ σφιχτό παραπονιόσουν και γω ούτε που σκέφτηκα να χαλαρώσω τον δεσμό. Θα ήταν πολύ εύκολο με την βοήθεια της σκιάς. Χωρίς αξία. Κρύο, κρύο. Καλοκαίρι έρχεται βρε, βγάλε πια αυτό το παλτό. Βγάλε και αυτά τα τακούνια, οι δρόμοι ζέσταναν. Έλα να σου πω κάτι. Κάτι να συζητήσω θέλω. Άκου. Αν δεν βρεις πρώτα τρόπο να λύσεις το μαντίλι χωρίς χέρια, αν δεν με δεις με μάτια κλειστά, όλο «κρύο-κρύο» θα σου λέω. Κι ούτε με νοιάζει αν φωνάζεις πως κρυώνεις, ψέματα λες. Φοράς συνέχεια αυτό το παλτό με το ξέθωρο μαύρο, δεν γίνεται να σε πιστέψω. Δεν μπορεί να κρυώνεις. Να μου πεις ότι φοβάσαι και τότε ίσως να βοηθήσω. Να το συλλαβίσεις όμως πίσω από το μαντίλι με φωνή πνιχτή. Φο-βα-μαι να λες και να κρύβεται λυγμός στα φωνήεντα για να με πείσεις. Μόνο στο σπάραγμα της άρθρωσης θα λυγίσω. Τα υπόλοιπα δεν με ακουμπάνε, είναι ψυχρή λογιστική. Ένα και ένα. Στο σκοτάδι να βλέπεις, αυτό θέλω. Κι αν δεν μπορείς, να φύγεις. Να φύγεις τώρα, να μην με ακουμπάς, να πλύνω το πάτωμα, να κρεμάσω τα ρούχα στην ντουλάπα, να δέσω το μαντίλι στον λαιμό...

Βρίσκομαι στο κομμωτήριο. Απομεσήμερο, νεκρή ώρα για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά προφανώς ώρα αιχμής για τα κομμωτήρια. Τα πιστολάκια δουλεύουν σαν μηχανικοί σίφουνες, σκούπες σκουπίζουν μαλλιά πτώματα, η αμμωνία τσούζει στα ρουθούνια και μέσα σε όλα αυτά ο ήχος του άσκοπου γυναικείου μπλά μπλά μου ματώνει τα αυτιά. Κάθομαι δίπλα σε μία κοπέλα που ξεφυλλίζει ένα κοσμοπόλιταν. Είναι ξανθή, όσο ξανθή μπορεί να γίνει μια πρώην μελαχρινή, βαμμένη λες και σκοπεύει να πάει για ποτό κατευθείαν μετά την αποπεράτωση της κούπ, και φοράει μια μίνι βινύλ φούστα. Σέξι, πολύ σέξι. Στο μυαλό μου, άθελα μου, λειτουργεί αυτόματα το στερεότυπο. Την κοιτάω και αυτόματα την κατατάσσω στην λίστα «σκυλού-ανεγκέφαλη-πιθανά-καλό-παιδί-αλλά-σκασίλα-μου-κιολας». Μετά όμως, επειδή βαριέμαι πολύ εδώ στο κομμωτήριο, και επειδή ένα απο τα αγαπημένα μου χόμπυ είναι να με αμφισβητώ, αρχίζω να σκέφτομαι οτι υπάρχει πάντα η πιθανότητα η κοπέλα δίπλα μου να καταρρίπτει κάθε στερεότυπο. Ναι, γιατί όχι; Μπορεί η αγαπημένη της μουσική να είναι η όπερα, ή το death metal όταν ήταν μικρή να διάβαζε Καρυωτάκη, Πλάθ και τους καταραμένους, έπειτα να μεγάλωσε και κάπου εκεί την περίοδο του μεταπτυχιακού της στην θεωρία των χορδών να ανακάλυψε την μαγεία του υπερεαλισμού και την λυτρωτική του υπέρβαση και να αποφάσισε να αποκτήσει μια εικόνα τέτοια επι τούτου, για να σπάσει τα ταμπού και να είναι και στην πράξη και στην όψη, υπερεαλίστρια και υπερβατική. Φυσικά δεν άντεξα να μην το ψάξω.
-Γεια (προσπάθησα να ακουστώ γλυκούλα, φάνηκα λίγο γλυκερή, δεν έδειξε να το προσέχει)
-Γεια σου. (τίποτα περίεργο προς το παρόν. Φωνή έμπειρη στην γλυκύτητα)
-Δάφνη (πάντα συστήνομαι)
-Μπέτυ
Εδώ πήγα να το κόψω. Το Μπέτυ δεν ειναι όνομα φυσικού που διαβάζει ποίηση. Εκτός και αν είναι ΤΟΣΟ καλά στημένο το κόλπο κατάρρευσης των ταμπού. Το παρέκαμψα και συνέχισα. Κάτι έπρεπε να βρω να πω. Κρατάει το κοσμοπόλιταν στο χέρι, έ δεν ήθελα και πολύ, βάζω μια μικρή δόση ειρωνείας στην φωνή και ξεστομίζω.
-Φοβερό περιοδικό. Εξαιρετικό ανάγνωσμα!!
-Α μπα, σιγά ρε. Τις φωτογραφίες χαζεύω.
Ώπα! Βρε λες; Αναπτερώνεται το ηθικό μου, σκέφτομαι κοίτα να δεις που μπορεί να με βγάλει και σωστή η γκόμενα και.. και εκείνη την ώρα η Μπέτυ σηκώνει το περιοδικό και μου δείχνει την φωτογραφία στο σαλόνι του, στο οχτασέλιδο παρακαλώ κεντρικό αφιέρωμα, υψώνοντας μαζί την φωνή της την οποία ακούω όλο ενθουσιασμό να με ρωτάει.
-Δεν είναι ΘΕ-ΟΣ? ΦΟ-ΒΕ-ΡΟΣ? ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΟΥ ΛΕΩ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Ο Ρουβάς.

Απαντάω ξέπνοη κουνώντας με κατανόηση το κεφάλι
-Ναι δεν υπάρχει...
..περίπτωση να ξαναπιάσω κουβέντα σε γκόμενα που φοράει μίνι βινύλ φούστα σε κομμωτήριο!!