1.
(Σπάνια γράφω έχοντας κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο στο μυαλό μου. Και όταν αυτό συμβαίνει φροντίζω να είναι διακριτό.)

Έχω καταπιεί την πανσέληνο των δεινοσαύρων. Αυτή την καημένη που τους άφησε τόσο ασυγκίνητους ώστε εξαλείφθηκαν όλοι τους από τον πλανήτη άπαξ διαπαντός. Την έφαγα απόψε το βράδυ πριν κοιμηθώ και μέχρι το πρωί θα την έχω χωνέψει και αυτή και το φως της και θα είμαι έτοιμη για νέα φεγγάρια. Είναι μέχρι το γέμισμα άλλωστε που ο ουρανός έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Εσύ πάλι θα με κοιτάς παράξενα γιατί λέω ασυναρτησίες και θα μου λες πως τα νοήματα στα λόγια μου μπλέκονται δίχως λόγο και άκρη δεν βγαίνει. Δίκιο θα έχεις, μα δεν με πειράζει. Με την διανόηση βλέπεις, παρά την αφροδισιακή της επιρροή πάνω μου (πράγμα που πάντοτε παραδεχόμουν), δεν τα κατάφερα ποτέ. Έτσι, καμία πρόθεση να μπω στο μυαλό σου με δούρειο ίππο την διάνοια δεν με διακατέχει, και ούτε έχω καμία άλλη τέτοιου είδους μεγαλεπήβολη επιδίωξη. Είναι νομίζω όμως το ίδιο σπουδαίο για μένα να έχει κανείς αισθανθεί ακόμη και αν δεν καταφέρνει τα εντοπίσει την έλλογη αιτία πίσω από το αίσθημα. Έστω και αν πρόκειται για μια και μόνη στιγμή που στάθηκε από καθαρή τύχη ακέραιη στην άκρη της πάχνης, την αξιολογώ ως πολύτιμη και αυτό φτάνει. Όχι σαν τους δεινόσαυρους που είχαν ένα φεγγάρι τεράστιο κι ούτε χαμπάριασαν. Για μένα τουλάχιστον και ας έχουν περάσει ήδη από πάνω μου αρκετά φεγγάρια είναι κρίμα και δεν το σκέφτομαι καθόλου να εγκαταλείψω τον πλανήτη πριν καταπιώ κάμποσα ακόμη. Είναι που τα εκτιμώ και τα αγαπάω. Τα συμπαθώ κιόλας έτσι όπως τυραννιούνται ώσπου να φουσκώσουν λίγο λίγο, να λάμψουν δύο μέρες και έπειτα να εξαφανιστούν ώσπου να κάνουν τον κύκλο τους και να ξανάρθουν. Ξέρεις είναι ίδια με την σοφία των κύκλων που γυρνούν μπρος πίσω στην ζωή, πάντα ίδιοι και διαφορετικοί μαζί; Εσύ βέβαια έτσι όπως σε βλέπω, είσαι μάλλον τύπος της ευθείας γραμμής. Σπουδαίο πράγμα, το έχω πει ξανά με συγκινεί πολύ μια τέτοια κατάκτηση. Μπορεί και να ζηλεύω λίγο. Αφετηρία, στόχος. Δύο σημεία ΑΒ και η ένωση. Ωραίο, ξεκάθαρο, αντρικό. Ποτέ δεν δούλεψε για χάρη μου όμως. Δες εδώ στο μπλόγκ για παράδειγμα. Στα 100, τα 80 κείμενα μιλούν για κύκλους- ενίοτε δε, φαύλους. Τέλος πάντων μου πήρε πολύ καιρό για να το καταλάβω έτσι όπως μουρμούριζα πάντα στον εαυτό μου πως με τους κύκλους δεν πήγε ποτέ κανείς πουθενά και ελπίδα καμία δεν μου είχε απομείνει, αλλά τελικά την έβγαλα την άκρη. Οι κύκλοι δεν σου θυμίζουν με τίποτα την δυναμική πρόοδο της ευθείας. Επιπλέον σε ζαλίζουν και σε κουράζουν ενώ το σημείο Β-στόχος χάσκει κάπου στα πέρατα απρόσιτο. Τουλάχιστον όμως έχουν ένα προσόν και έτσι μπορεί κάποτε να φτάσουν τελικά κάπου. Μεγαλώνουν και απλώνονται. -Άσε που μοιάζουν και με αγκαλιές.- Το κακό βέβαια είναι πως η συνύπαρξη των κύκλων με τις ευθείες εγκυμονεί κινδύνους γιατί οι ευθείες έρχονται φουριόζες, τους διαπερνούν, μένουν για λίγο στον εσωτερικό χώρο τους και ύστερα χάνονται ίσια μπρος προς το σημείο Β. Και είναι πράγματι ζήτημα να βρεθεί κύκλος που να απλώνεται με ταχύτητα τέτοια ώστε να καταφέρει να κινηθεί μαζί με την ευθεία και να μείνει αλώβητος στο πέρασμα της. ( Να σημειωθεί εδώ πως φυσικά αυτό είναι ένα ρίσκο που παίρνει πάντα εν γνώση του και με πλήρη συνείδηση ένας κύκλος που θαυμάζει τις ευθείες και θέλει να τις κάνει παρέα, και κατά συνέπεια κανένα δικαίωμα δεν του βρίσκω να μουρμουρίζει και να κλαίγεται μετά αν γίνει στο τέλος κύκλος-σουβλάκι με τραύμα διαμπερές)

Εκτός βέβαια και αν υπάρχουν και ευθείες που ξέρουν να εκτιμούν τους κύκλους και καταφέρουν έτσι κάποτε αυτά τα δυο αυτοβούλως να συγχρονιστούν.
Αυτό, μπορεί να το λένε και αγάπη.