Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου ώρες τώρα, άρρωστη με πυρετό και έναν βήχα βάσανο. Δεν πειράζει όμως, σιγά το πράγμα. Μόνο το στόμα μου που μυρίζει αντιβιοτικό και η γεύση μου που έχει αλλοιωθεί με ενοχλεί λιγάκι. Στο κρεβάτι μου και απέναντι ο καθρέφτης. Ντυμένη τα κλινοσκεπάσματα και στεφανωμένη μια κούκλα λούτρινη τον κοιτάω. Για δες! Μαύρισα. Τα στήθη μου μόνο είναι άσπρα. Πιο κάτω δεν βλέπω, φοράω βρακί. Τα στήθη μου είναι άσπρα και μικρά. Πιο καλά να λείπανε. Αν ήμουν αντρας... Αα, αν ήμουν άντρας την είχατε όλοι σας βαμμένη. Βέβαια. Θα.. θα.. Δεν ξέρω. Πάντως σίγουρα θα ήταν πιο εύκολο χωρίς τα μικρά μου στήθη. Μπορεί να ήταν και πιο εύκολο αν ήταν μεγάλα. Άλλη υπόθεση όμως αυτή. Τραβάω το σεντόνι. Το σκούρο βαθυκόκκινο σεντόνι μου. Όλα μου τα σκεπάσματα είναι χρωματιστά. Θέλω να ξαπλώνω στα χρώματα. Το λευκό με παγώνει. Σαν τα λευκά στήθη. Οτι δεν βλέπει ο ήλιος, ότι μένει κρυφό, ότι δεν θα σου πω ποτέ, ότι δεν θα αγγίξεις. Αυτά με παγώνουν. Να βγω στο μπαλκόνι μου γδυτή να με δει ο ήλιος να με λυτρώσει; Βλακείες. Του πυρετού λόγια. Λες και το χρώμα στο στήθος αλλάζει τίποτα. Τραβάω το σεντόνι ως το πρόσωπο, ζώνομαι την πορφύρα του, πετάω την λούτρινη κορώνα στο πάτωμα. Η κούκλα μου στο πάτωμα. Μεγάλωσα της φωνάζω. Μεγάλωσα και δεν σε χρειάζομαι πια! Τα στήθη μου πορφυρά!
Ψέματα πάλι.
Τα στήθη ακόμη λευκά κάτω απο το σκέπασμα
και
σε χρειάζομαι τόσο...

http://www.youtube.com/watch?v=Do_HpqILPLo

Φυσικά και έπρεπε να γίνει τώρα. Πάντα έτσι δεν συμβαίνει; Όλα μαζί κι αν είναι τώρα η στιγμή που δεν αντέχεις παραπάνω, και αυτό το κάτι παραπάνω τώρα και μόνο τώρα θα συμβεί. Τί γκρινιάζεις; Για όλους μας έτσι είναι και ειδική μεταχείριση από την ζωή δεν έλαβε κανείς, γι’ αυτό σκασμός.
Βγαίνω τα βράδια. Καλοκαίρι εκεί έξω, διακοπές, δια-κοπή, δια-κοπτες... Διακόπτες εσωτερικοί. Ας τους βρει και ας με κλείσει κάποιος. Ένα ποτό ακόμη, δύο, τρία; έχασα το μέτρημα, ναι, ναι εγώ θα πληρώσω έχω λεφτά μαζί μου, βάλε και ένα σφηνάκι ακόμη να στρώσει ο λαιμός μου που πονάει από χθες. Από χθες. Πονάει.
Θα σταματήσω όμως να μου το θυμηθείς. Θα σταματήσω μόλις ξεδιαλύνω τα πράγματα και ανακαλύψω ποιο κομματάκι μου παρέκκλινε της πορείας του και χάθηκε στα σκοτάδια, μόλις το αρπάξω από το αυτί και το επαναφέρω εντός μου φωτεινό. Τότε θα δεις, θα σταματήσω να πονάω τον ίδιο πόνο από χθες κ’ ίσως να ανοίξουν ξανά οι διακόπτες.
Μα ως τότε, σκασμός.