Σσσσς. Ήσυχα. Ήσυχα. Ούτε λέξη. Μην ακουστεί ούτε ψίθυρος, ούτε αχ. Να μην μιλάς και ότι και αν πεις, να ναι από μέσα σου. Σιωπηλά, αθόρυβα, ήσυχα. Σσσς. Το δάχτυλο να φράζει τα χείλη. Και ύστερα, όταν θα περπατάς μια νύχτα στις γειτονιές, θα δεις τις φλέβες των σπιτιών να πάλλονται, τα εξώφυλλα των παραθύρων να βγάζουν δόντια, τα ρόπτρα στις πόρτες να αστράφτουν και μια κραυγή να απλώνεται. Μια φωνή καταμεσής της νύχτας, να σπάει χίλια γυάλινα κομμάτια, βροχή στην άσφαλτο, ένα καρφί, ένα «φτάνει».
Η κραυγή σου.