Επιμένω να προσπαθώ να εξιχνιάσω το μυστήριο και να εντοπίσω το πρόβλημα έχοντας την πεποίθηση πως άπαξ και το αναλύσω σωστά, τελικά θα καταφέρω να του βρω μία λύση και να το στείλω θριαμβευτικά στον αγύριστο. Λέω λοιπόν στον φίλτατο εαυτούλη μου, που ενώ τον συμπαθώ δεν λέω, τελευταία μου τα έχει κάνει πολλά και έχει αρχίσει να μου την δίνει επικίνδυνα, «κάτσε κάτω τώρα ζωντόβολο και τυραννήσου, φάε το συκώτι σου και την σπλήνα σου ακόμη, χρησιμοποίησε επιτέλους τις εγκεφαλικές σου συνάψεις(του κάνω την χάρη να πιστεύω ότι διαθέτει ακόμη μερικές τέτοιες ανέπαφες), τελοσπάντων κάνε ότι χρειάζεται να κάνεις, αλλά βρες το πρόβλημα. Βρες το, λύσε το και τελείωνε με αυτή σου την κατάσταση! Τώρα!» Και φυσικά ο εαυτούλης μου που είναι τζαναμπέτης και βολεψάκιας από την φύση του, με αγνοεί επιδεικτικά και εμένα και τις απαιτήσεις μου και ανοίγει ένα βιβλίο ή βγαίνει καμιά βόλτα για να περάσει η ώρα. Οπότε το πρόβλημα παραμένει στην παρέα μας, ισχυροποιεί την θέση του, πίνει καφέ, κάνει τούμπες στο στομάχι μου, βολεύεται στο μαξιλάρι μου, ενώ τα βράδια μου τρώει την ψυχή και μετά πλένει και τα δόντια του για να αποφύγει τα υπολείμματα. Άκρη λοιπόν δεν βρίσκω, ο εαυτός μου δεν συνεργάζεται και τα νεύρα μου τεντώνουν. Το περίεργο με τα συγκεκριμένα νεύρα βέβαια είναι ότι είναι φτιαγμένα από κάποιο εξαιρετικά ελαστικό υλικό το οποίο έχει την ιδιότητα να τεντώνει τόσο που μου δίνει την εντύπωση πως αν τα έβαζα τα προαναφερθέντα νεύρα έτσι τεντωμένα σε μία ευθεία, θα έφτανα με άνεση μέχρι την Κίνα. Όπως και να έχει όμως, στην Κίνα ή αλλού, μια κάποια λύση πρέπει να βρεθεί. Όχι τίποτα άλλο αλλά κουράστηκα να συγκατοικώ με το πρόβλημα και το σπίτι μου παραείναι μικρό για τέτοιου μεγέθους ενοίκους. Δεν χωράμε. Λοιπόν ιδού. Ρηξικέλευθη και φρέσκια ιδέα, βγαλμένη μόλις από το κουτί των Σπουδαίων Συμβουλών Για Την Επιβίωση. Το χαρτάκι του tip το λέει ξεκάθαρα: Αλλάζεις εαυτό. Ο παρών εαυτός μου βέβαια, αδυνατεί να συγκρατήσει την ειρωνεία του, σουφρώνει την μούρη και σχολιάζει σαν μαύρη οχιά. «Α ναι; Εύκολο ακούγεται μωρέ, εντάξει, αυτό να κάνεις» Αλλά δεν πτοούμαι με τις εξυπνάδες του. Γιατί δηλαδή να μην γίνεται να αλλάξει κανείς εαυτό; Αφού έχω ένα πρόβλημα που αυτός ο συγκεκριμένος και ενεργός- προς το παρόν- εαυτός μου αρνείται να μου το λύσει και σφυρίζει αδιάφορα ή εν πάση περιπτώσει αδυνατεί βρε παιδί μου να το αναλάβει επειδή υπολείπεται σε ικανότητα, γιατί να μην βρω έναν καινούργιο να μου κάνει την δουλειά; Οι μέρες είναι δύσκολες κύριοι και επιπλέον, ουδείς αναντικατάστατος (για να πω και το κλισέ μου). Μη σου πω κιόλας ότι αφού το ζόρι μου αφορά πρόβλημα εσωτερικό το οποίο με έναν τρόπο δεν μπορεί παρά να έχει απλώσει τα ποδάρια του και μέσα στον τώρα εαυτό μου η ίδια η αλλαγή εαυτού ενδέχεται να το εξαφανίσει κόβοντας του τα ποδάρια (αν το κολλήσει αυτό κανείς στο άλλο γνωστό κλισέ που διαβεβαιώνει ότι ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, διάβολος σαρανταποδαρούσα δηλαδή, μπορεί να έχω μια ελπίδα να το καταστήσω τουλάχιστον κουτσό). Ορίστε λοιπόν, το βρήκα το μυστικό, όλε, αυτό θα κάνω. Αγαπητέ εαυτέ θα αναγκαστώ να σε αφήσω, χάρηκα για την συνεργασία, να τα λέμε πού και πού, πέρνα αν θες και από το λογιστήριο να κάνουμε την σούμα και να πας στο καλό. Μετά, θα προσλάβω έναν άλλον με καλύτερες προδιαγραφές, μεγαλύτερες αντοχές, ικανό να λύνει τα προβλήματα και να πιάνει πέτρες και να τις στύβει ώσπου να τις κάνει πετρόζουμο!
Ορίστε; Τί εννοείς δεν γίνεται αυτό; Τι εννοείς δέχεσαι να βελτιωθείς σε ορισμένους τομείς αλλά αρνείσαι να φύγεις; Γιατί δεν μπορώ να σε διώξω; Είναι μάταιο; Για πάντα μαζί; Εγώ και εσύ, για ΠΑΝΤΑ;
Τα πιάσαμε τα λεφτά μας...