Seasonal Feeling #3
Τα παράτησα με το παλιόχαρτο. Δεν ψάχνω άλλο. Όρεξη το είχα θαρρεί και κάνει τσαλίμια. Να χαθεί, καθόλου δεν με ενδιαφέρει. Έχω άλλα, πολλά και καλύτερα του θα του μηνύσω, και ούτε να τον δω ξανά στα μάτια μου δεν θέλω τον αντάρτη του αρχείου μου!
Αυτές τις μέρες διαβάζω. Ή τουλάχιστον συνειδητοποιώ πως έχω διάβασμα να φάνε και οι κότες και παλεύω να με πείσω να μην το αφήνω και πάνε τσάμπα οι κόποι, οι εργασίες και οι βαθμοί του έτους. Κάνω φυσικά όλα τα παιδιάστικα κόλπα που ξέρω για να αφήνω για λίγο το βιβλίο. Πεινάω, (συνεχώς) λέω στον εαυτό μου πως κάνω ένα διάλειμμα πεντάλεπτο (ανά κεφάλαιο), τσεκάρω τις ειδήσεις στα μπλόγκ (πιο συχνά απο όσο χρειάζεται για να βγει νέα είδηση) και βέβαια ονειροπολώ. Το ονειροπόλημα είναι ο χειρότερος εχθρός του διαβάσματος (αυτή είναι μια διαπίστωση που την έχω κάνει πολύ νωρίς, απο το σχολείο ακόμα και έχω μάλιστα και μια αστεία ιστοριούλα επί του θέματος να διηγηθώ αλλά δεν είναι της παρούσης).
Λοιπόν, όταν διαβάζεις φιλοσοφία και την πλέκεις με την φαντασία το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά σουρεαλιστικό. Ούτε και εγώ ξέρω πόσες φορές με φαντάστηκα να συμβουλεύω τους λόγιους των νέων χρόνων για το πώς να ξεφύγουν απο την εκκλησία και πώς να ξεπεράσουν τις αριστοτελικές θέσεις (ναι και βέβαια με την γνώση του δικού μου αιώνα αφού έχω έρθει από το μέλλον). Επίσης μετράω κάμποσες φορές που στάθηκα στο πλευρό του Γαλιλαίου (σαν σύμβουλός του μην φανταστεί κανείς ότι δεν πρωταγωνιστώ), και κάνα δυο που θριάμβευσα για πάρτη του στην δίκη και του έσωσα το τομάρι, κλέβοντας όμως πάντα αυτή την θρυλούμενη φράση του που τόσο μου αρέσει. "Και όμως κινείται" . Μετά από κάθε τέτοιο όνειρο του ξύπνιου, καταλαβαίνω βέβαια οτι δεν θυμάμαι ούτε λέξη απο τις προηγούμενες και επιστρέφω στο βιβλίο. Πραγματικά το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στις εξετάσεις είναι να γράψω μια φανταστική ιστορία με ήρωες τις προσωπικότητες της ύλης του μαθήματος και να μηδενιστώ με στυλ.
Έχω λοιπόν διαπιστώσει πως ο μηχανισμός άμυνας του οργανισμού μου απέναντι σε όσα δεν θέλω να κάνω, δουλεύει εξαίσια. Για να φανταστείτε μέχρι και να σιδερώσω ξεκίνησα χθες στις 11 το βράδυ, πράγμα για μένα αδιανόητο, καταρχήν διότι σιχαίνομαι το σίδερο και έπειτα διότι κανονικά στις 11 κουτουλάω απο την νύστα και τα μάτια μου κλείνουν. Με τούτα και με τα άλλα πάντως ένα πλυντήριο το κανόνισα!
Για την ύλη, οψόμεθα..