Seasonal Feeling #1
Οι μετακομίσεις το χουν αυτό. Ψάχνω με μανία τα χαρτιά, χαρτάκια, αποκόμματα, post it, τετράδια και φυσικά δεν βρίσκω αυτό που θέλω. Όχι. Ας είμαι ειλικρινής. Δεν μου φταίει η μετακόμιση. Ούτε και πριν θα έβρισκα αυτό ακριβώς που θέλω την στιγμή ακριβώς που θυμήθηκα ότι το θέλω. Φταίει το χαρτομάνι και το χάος που αναπόφευκτα δημιουργείται. Ας είναι θα γράψω κάτι άλλο...
Καλοκαιρινή νύχτα. Εδώ στον τέταρτο όροφο φυσάει. Η γειτονιά βλέπει τηλεόραση. Στο πάνω μπαλκόνι τρώνε. Όλα ήσυχα, όλα καλά. Στο Ιράν πεθαίνει κόσμος στους δρόμους. Δολοφονούνται γιατί διαφωνούν. Στην πλατεία της Ομόνοιας κάμποσες εκατοντάδες μετανάστες αργοπεθαίνουν, σκέτοι ανεπιθύμητοι αριθμοί, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και μόνοι, σε χώρα ξένη. Μια χώρα που γουστάρει να φεγγοβολάει κάτω απ' την Ακρόπολη. Μια χώρα με γύφτικο σκεπάρνι το καινούργιο το μουσείο της και γόητρο "κοιτίδας πολιτισμού". Αχ και να το ξέραν οι αρχαίοι παπούδες... Μονάχοι τους θα τον καίγανε τον βράχο. Ιερός ξε-ιερός σκέτος βράχος είναι. Πώς έγινε ο βράχος μας να ξεπερνά σε ιερότητα τον άνθρωπο; Ξέρω. Είναι σύμβολο. Του Δυτικού πολιτισμού. Της δημοκρατίας, του πνεύματος, του ανθρωπισμού. Μόνο που τα σύμβολα όταν τα κάνεις μάσκα για βρομιές, τα ξεφτιλίζεις. Όμως, είπαμε. Εδώ στον τέταρτο, φυσάει. Όλα ήσυχα, όλα καλά. Και εγώ τί; Τί να σου κάνω; Πες πως θύμωσα και βγήκα στον δρόμο να φωνάξω, να μαζέψουν τις βρομιές και να αποκαταστήσουν τα σύμβολα όπως τους πρέπει. Ε, καί; Θα χαλάσω την ησυχία της γειτονιάς, θα μου κάνει παρατήρηση η δημοτική αστυνομία, θα χαλάσει η χώνεψη των από πάνω και θα μπω ξανά μέσα. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορώ να σκεφτώ και να με ενοχλεί περισσότερο απο αυτή την αίσθηση του ανήμπορου. Ένα σκάσιμο βρε παιδί μου, ένα σφίξιμο εσαεί στο στομάχι. Ουφ. Ας είναι... Θα πιω σόδα. Θα ντυθώ όμορφα. Θα βγάλω μετρητά απο την τράπεζα και θα βγω, να περάσω καλά, να δω κόσμο. Ε ναι, και να με δει και αυτός τσάμπα θα ντυθώ; Τί εννοείς πως αυτό δεν ταιριάζει με τα προηγούμενα που έλεγα; Επειδή μου την σπάει η βαρβαρότητα και η δήθεν εξανθρωπισμένη Ευρώπη δεν πρέπει να βγαίνω τα βράδια και να περνάω καλά; Α, είναι το κλισέ του διανοούμενου. Α, μάλιστα. Ε δεν είμαι. Να βγω τώρα; Ωραία, αυτό θα κάνω. Τί σημασία έχει που θα πάω; Αν είναι κλάμπ; Κλαμπ, Μπαρ, Ραμπ, Παραπαμ, δεν ξέρω τί θα είναι, γιατί; Να διαλέξω φυλή και ανάλογα να βγώ; Τι φυλή; Αυτές του Κοσμοπόλιταν. Ναι, ξέρω. Αν είμαι λές, ποπ, ροκ, νταρκ, ολντ σκουλ, ίμο, τρέντυ, σίκ, πανκ, φρίκ, κτλ; Ε κάνε μου μια χάρη, χέσε με! Μια πορτοκαλάδα θα πάω να πιώ να περπατήσω τα καινούργια μου παπούτσια και να τους λερώσω την σόλα. Αι στο διάολο πια!