Seasonal Feeling #2
Δεν το βρήκα το χαρτί που έψαχνα. Τώρα που ξύπνησα και ήπια καφέ κοίταξα ξανά σε πιθανές κρυψώνες, αλλά τζίφος. Βρήκα βέβαια ένα κάρο άσχετα πράγματα και ενθύμια, μέχρι και μια πέτρα που χα μαζέψει απο ένα δρόμο στο Κάιρο ξετρύπωσα, αλλά το χαρτί με το κείμενο άφαντο. Πάλι λοιπόν κάτι άλλο θα γράψω και όταν με το καλό βρω το χαρτί μου, υπόσχομαι θα κάνω πάρτυ και θα πανηγυρίσω καταλλήλως την επιστροφή του ασώτου.
Όταν γράφω δεν έχω θεματικό άξονα (ενώ θα έπρεπε). Το έρεισμα τις περισσότερες φορές είναι μια απροσδιόριστη ανάγκη για ανακούφιση. Μοιάζει με την φαγούρα. Σε πιάνει σε χρόνο απρόσμενο, σε σημείο συνήθως ακατάλληλο και δεν υπάρχει περίπτωση να της αντισταθείς. Θα ξυστείς ή θα πλαντάξεις. Έτσι σαν την φαγούρα πλακώνουν στο μυαλό οι σκέψεις και γίνεται ανάγκη ανυπέρβλητη το γράψιμο διότι διαφορετικά ξέρεις οτι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να εκραγείς και να σκορπίσεις σε πολλά κομμάτια ακατανόητων συλλογισμών. Επειδή λοιπόν τα έχω φρέσκα και όλο αυτά συζητάω τελευταία με φίλους και γνωστούς, οι πιο κοντινές στον εγκεφαλικό φλοιό μου σκέψεις είναι οι περί των γκομενικών. Διαπιστώνω βέβαια μια αντίφαση πριν ακόμη ξεκινήσω. Τα γκομενικά δεν είναι ζητήματα που θέλουν σκέψη. Για την ακρίβεια είναι ακριβώς αυτά τα ζητήματα που θέλουν όλα τα άλλα, πάθος, θάρρος (ή τσαμπουκά όπως θες πες το), αίσθημα, (γενναίες δόσεις) αλλά όχι, όχι προς Θεού, σκέψη. Διότι χρυσή μου (και χρυσέ μου), άμα φτάσεις στο σημείο να το αναλύσεις στο εργαστήριο το γκομενικό, πάει το χάλασες. Του καταστρέφεις την χρυσή επιφάνεια που γυαλίζει, το κόβεις κομμάτια και το τεμαχίζεις με τα μικροβιολογικά σου εργαλεία, ε και μέχρι να αποφανθεί ο θεράπων ιατρός μέσα σου απο τί πάσχει ο ασθενής, εσύ έχεις ήδη ξενερώσει. Εξ' ού και κολλάνε εδώ όλες οι παλιές καλές λαϊκές ρήσεις τύπου "βουρ στον πατσά" , "άρπαξε την ευκαιρία απο τα μαλλιά" και "ότι αρπάξει ο κώλος μας". Γιατί και το αίσθημα το γκομενικό, όπως και το γράψιμο, είναι σαν την φαγούρα. Άμα σου έρθει, σου ήρθε. Τί νόημα έχει να στυλώσεις τα πόδια σαν μουλάρι πάνω απο το πόδι που σου φωνάζει "Ξύσε με!" και να αναρωτιέσαι ενδοσκοπώντας "γιατί να με πιάσει η φαγούρα;" και "γιατί ειδικά στο πόδι κοντά στο γόνατο;" και "γιατί τώρα που φοράω παντελόνι και δεν με βολεύει να ξυστώ;" και ακόμα πιο βαθιά "μήπως φαντάζομαι οτι με έχει πιάσει φαγούρα ενώ στην πραγματικότητα με έχω πείσει οτι φαγουρίζομαι;". Βλέπεις εσύ να έχει νόημα όλη ετούτη η άσκοπη ανάλυση ενώ πολύ απλά μπορείς να απλώσεις το χεράκι σου και να σε ανακουφίσεις στο λεπτό; Γιατί εγώ ουδέν καλό βλέπω σε τέτοιου είδους προσεγγίσεις της φαγούρας. Οπότε;
Κόψε τις μαλακίες και ξύσου!