Διάλογοι πάνω στον Σαιξπηρ.
«Άμλετ: Πάρε τα δάχτυλα σου απο τον λαιμό μου. Δεν έχω θυμό μέσα μου. Δεν
έχω έχθρα για κανέναν. Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη.
Πρόσεχε. Μην την ξυπνάς. Η λύπη όταν την ξυπνάν γίνεται θάνατος. Πάρε τα χέρια σου.» Άμλετ, μτφρ. Γ. Χειμωνάς.
-Τον βλέπετε πως στέκεται πάνω απο τον τάφο της Οφηλίας; Με τί ήπια φωνή, με πόση ηρεμία απαντά; Ίσα που ακούγεται. Αχνομιλά. Η λύπη που γίνεται θάνατος. Πνίγηκε η Οφηλία του, τίμια, όμορφη, ερωτευμένη. Πνίγηκε πληγωμένη, τρελή και μόνη. Αλίμονο Άμλετ η ηθική σου, αλίμονο το καθήκον και η τιμή σου. Η νύμφη σου πνίγηκε.
-Ε, εντάξει, έχει καλώς. Αν ήταν αλλιώς, θα είχαμε μόνο Ρωμαίους και Ιουλιέτες...
---------------------------------------------------------------------------------
Όταν μεγαλώσω και αν είναι το τυχερό μου, θα κάνω το λιγότερο δύο παιδιά. Όταν είναι ένα μόνο του, δεν έχει πολύ πλάκα. Εκ πείρας σας το γράφω αυτό. Αναγκάζεσαι τότε να παίζεις λιγότερο και να περνάς πολλές ώρες μιλώντας με τον εαυτό σου, γεγονός που επισείει σοβαρούς κινδύνους για την μετέπειτα εξέλιξη σου ως ενήλικας. Μαθαίνεις εξ ανάγκης δηλαδή να σκέφτεσαι, εκεί που ίσως με δύο γροθιές απο τον αδερφό σου να το είχες γλιτώσει και να είχες μάθει αντί αυτού καλύτερο ξύλο. Είναι άλλωστε φανερό ποιό απο τα δύο συμφέρει στις μέρες μας.
Όταν μεγαλώσω και αν είναι το τυχερό μου, θα κάνω 2 παιδιά σκέτα. Όχι δύο καλά παιδιά. Τα καλά παιδιά ζορίζονται στον κακό κόσμο κ΄ ύστερα όλο αναρωτιέσαι αν θα ταν καλύτερο να τα ‘χες μάθει να ναι αλλιώς, να ελίσσονται και να στριφογυρνούν, σαν φίδια σωστά και αξιόμαχα.
Ύστερα όταν μεγαλώσω και αν είναι το τυχερό μου, θα κάνω δύο παιδιά σκληρά. Τα τρυφερά δεν έχουν καμία τύχη. Τα ποδοπατάνε στην στιγμή όλοι οι υπόλοιποι και τα αφήνουν ζουλιγμένα στα χώματα να νιώθουν ίδια με αυτούς τους καρτουνίστικους λεκέδες στα κόμικ μου.
Ή μάλλον ακόμη πιο σωστά, όταν μεγαλώσω και αν είναι το τυχερό μου, θα κάνω παιδιά μόνο όταν θα ‘χω αποκτήσει το κουράγιο να αντέξω το ενδεχόμενο να γίνουν σκεπτόμενα, καλά και τρυφερά.
Προς το παρόν κοιτάω την μαμά μου κι όλο αναρωτιέμαι, τί στον διάβολο είχε στο μυαλό της...
---------------
Α, και μια παραδοχή που την χρωστάω. Μερικές φορές, όταν οι λέξεις λυγίζουν, δεν υπάρχει τίποτα πάνω και πέρα απο την μουσική.
http://www.youtube.com/watch?v=fZeA0PbjcdI&feature=related
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Εμένα τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα μην, σε σχέση με την αδερφή μου, και διπλωματία απο μέρους της.
- Μη χτυπάς την αδερφή σου στο κεφάλι!!!
Εγώ σαν καλός και νομοταγής αδερφός δεν την χτύπαγα στο κεφάλι αλλά σε μαλακά σημεία...
Όμως κάθε φορά που τσακωνώμασταν εκείνη έλεγε ότι τη χτύπαγα στο κεφάλι, έκλαιγε αμέσως την πίστευαν.
Έπαιρνα atari
- Θα την αφήνεις και αυτή να παίζει(ευτυχώς είχε δυο μοχλούς)
Έπαιρνα υπολογιστή
- Θα τον έχετε μαζί
Έπαιρνα καινούριο ποδήλατο!
- Θα το δίνεις και τις αδερφής σου να κάνει βόλτες!
Όταν είσαι μικρός είναι σπαστικό να μοιράζεσαι...
όμως όταν έχεις αδέρφια ίσως αυτό είναι το σημαντικότερο μάθημα που παίρνεις. Αυτό και το ότι δεν έχει σημασία τι κάνεις ή τι δεν κάνεις, αλλά τι πιστεύουν οι άλλοι ότι έκανες.
Παιξε πιανο ντε....
Σκεπτόμενα, καλά και τρυφερά παιδιά. Μου θυμίζει τον εαυτό μου.
Θα θελα να μουν αλλιώς. Θα ήταν όλα τόσο εύκολα. Δεν θα πληγωνόμουν ποτέ, θα εκμεταλευόμουν καταστάσεις και ανθρώπους, δεν θα έκλαιγα με τα χτυπημένα ζώα. Θα κέρδιζα πολλά λεφτά, οι γκόμενοι θα με είχαν στα πούπουλα, θα με ένοιαζε μόνο ο εαυτός μου και θα είχα άπλετο χρόνο να ασχολιθώ με αυτόν μιας και δεν θα με απασχολούσε τίποτε άλλο.
Σκεπτόμενα, καλά και τρυφερά παιδιά. Μου θυμίζει τον εαυτό μου.
Δεν θα'θελα να 'μουν αλλιώς. Δεν θα ήθελα να χάσω τις έντονες στιγμές που έχω ζήσει. Δεν θα άλλαζα με τίποτα τους έρωτες, τις αγγαλιές και την μαγευτική αίσθηση του να ανοίκεις ολοκληρωτικά σε κάποιον άλλο. Δεν θα άλλαζα με τίποτα τον πόνο την απώλειας, το κλάμα στη βροχή ή μέσα στη θάλασσα για να μην φαίνονται τα δακρυα, δεν θα άλλαζα με τιποτα τις μικρές ομορφίες και τα χαμόγελα και την αίσθηση πληρώτητας κοιτόντας κατάματα τον ήλιο.
Ξέρω με σιγουριά πλέον πως τα σκεπτόμενα, καλά και τρυφερά παιδιά θα πονέσουν και θα υποφέρουν πολύ, αλλά τα μόνα που ξέρουν να ζήσουν.
Δημοσίευση σχολίου