Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου ώρες τώρα, άρρωστη με πυρετό και έναν βήχα βάσανο. Δεν πειράζει όμως, σιγά το πράγμα. Μόνο το στόμα μου που μυρίζει αντιβιοτικό και η γεύση μου που έχει αλλοιωθεί με ενοχλεί λιγάκι. Στο κρεβάτι μου και απέναντι ο καθρέφτης. Ντυμένη τα κλινοσκεπάσματα και στεφανωμένη μια κούκλα λούτρινη τον κοιτάω. Για δες! Μαύρισα. Τα στήθη μου μόνο είναι άσπρα. Πιο κάτω δεν βλέπω, φοράω βρακί. Τα στήθη μου είναι άσπρα και μικρά. Πιο καλά να λείπανε. Αν ήμουν αντρας... Αα, αν ήμουν άντρας την είχατε όλοι σας βαμμένη. Βέβαια. Θα.. θα.. Δεν ξέρω. Πάντως σίγουρα θα ήταν πιο εύκολο χωρίς τα μικρά μου στήθη. Μπορεί να ήταν και πιο εύκολο αν ήταν μεγάλα. Άλλη υπόθεση όμως αυτή. Τραβάω το σεντόνι. Το σκούρο βαθυκόκκινο σεντόνι μου. Όλα μου τα σκεπάσματα είναι χρωματιστά. Θέλω να ξαπλώνω στα χρώματα. Το λευκό με παγώνει. Σαν τα λευκά στήθη. Οτι δεν βλέπει ο ήλιος, ότι μένει κρυφό, ότι δεν θα σου πω ποτέ, ότι δεν θα αγγίξεις. Αυτά με παγώνουν. Να βγω στο μπαλκόνι μου γδυτή να με δει ο ήλιος να με λυτρώσει; Βλακείες. Του πυρετού λόγια. Λες και το χρώμα στο στήθος αλλάζει τίποτα. Τραβάω το σεντόνι ως το πρόσωπο, ζώνομαι την πορφύρα του, πετάω την λούτρινη κορώνα στο πάτωμα. Η κούκλα μου στο πάτωμα. Μεγάλωσα της φωνάζω. Μεγάλωσα και δεν σε χρειάζομαι πια! Τα στήθη μου πορφυρά!
Ψέματα πάλι.
Τα στήθη ακόμη λευκά κάτω απο το σκέπασμα
και
σε χρειάζομαι τόσο...