Σήμερα θα βρέχει. Βγες να λουστείς στην ταράτσα του σπιτιού σου. Κοίτα ψηλά. Ξέρεις εσύ. Τα μάτια να κοιτάνε ουρανό. Εγώ στο σπίτι. Τα μαλλιά μου δεν θα πλυθούν σε βροχές κ’ οι ουρανοί κρύβουν νυστέρια. Σκλήρυνα. Ούτε πίστη ούτε προσδοκία. Πάει το απόθεμα φαγώθηκε. Να αυτό, ίσως να μην το ξέρεις. Κάποτε στην ζωή όπως και στα χαρτιά, μπορεί να έρθει μια στιγμή που ποντάρεις τα ρέστα σου. Ύστερα κρατάς την ανάσα σου. Αν δεν έρθει το φύλλο που περίμενες σηκώνεσαι από το τραπέζι και πας στο σπίτι σου με άδειες τις τσέπες. Έπαιζες βλέπεις με το υπόλοιπο. Έτσι έπαιξα και το δικό μου υπόλοιπο και να λοιπόν που ξεμπέρδεψα με το συναισθηματικό αποθεματικό. Έχω αδειάσει. Ούτε θάλασσες και κύματα αφρισμένα, ούτε ουρανοί, ούτε βουνά με αιχμές και απαλές καμπύλες. Τώρα ισιάδα και άμμος. Δεν ξέρω τί γίνεται μετά. Αν γεμίζεις ξανά με εικόνες και χρώματα λίγο λίγο ή αν το φως μαραίνεται και είσαι πια για πάντα κάτι άλλο, κάτι καινούργιο με δέρμα τραχύ. Τώρα νιώθω μόνο σύρματα. Σύρματα να μου δένουν το σώμα, βέργες μεταλλικές στο πρόσωπο και ένα ουρλιαχτό πνιγμένο. Μην σε νοιάζει όμως. Θα γεμίσω τις τσέπες μου με πέτρες. Θα συνηθίσω το καινούργιο δέρμα μου και σε λίγο τα μέταλλα δεν θα με ενοχλούν πια. Με το ουρλιαχτό δεν θα ασχοληθώ. Είναι έτσι και αλλιώς, πνιγμένο.

Εσύ όμως σε παρακαλώ, να βγεις στην βροχή να ποτιστείς. Να σε χαϊδέψει ο βοριάς στο πρόσωπο.