Περπατάς. Η μέρα φωτεινή, η διάθεση καλή, ο δρόμος ομαλός, τα βήματα σταθερά. Ξαφνικά κάτι στραβώνει κάπου στον αστράγαλο, το πόδι μπλέκεται, σφηνώνει σε μια μαγική ρωγμή και η όλο χάρη κίνηση σου διακόπτεται. Μένεις ακίνητος με το πόδι αγρίως στραμπουληγμένο. Στην προσπάθεια αναζήτησης φταίχτη και αιτίας ανακαλύπτεις τα εξής αγριευτικά. Μια κλωστούλα λεπτή, διάφανη και ανθεκτική σαν πετονιά γύρω από τα πόδια, σε έχει τυλίξει και σου ανακόπτει την πορεία. Αν δεις καλύτερα στο φως, καταλαβαίνεις πως μάταια γυρεύεις τον κόμπο, την αρχή και το τέλος της κλωστής. Αυτή η ύπουλη ανεβαίνει κατά μήκος του ποδιού σου, ξεπερνά τους μηρούς και χώνεται κατευθείαν έτσι σκληρή και γυαλιστερή στην κάτω κοιλιακή σου χώρα.
Μιλώ ειλικρινά, δεν έχω βρει ως τα τώρα στον δρόμο μου ούτε ένα δέσιμο τόσο δα, ούτε μισό κόμπο, που να μην έχει τις πρώτες ρίζες του στα ροδαλά σωθικά μου.