Χανιά

Seasonal Feeling # σε ποιο νούμερο είμαι τώρα; Τα έχασα λόγω απουσίας..

Έχω κάνει μεγάλο λάθος. Σφάλμα. Δεν γράφω τόσες μέρες (σιγά που θα έγραφα ενώ κάνω διακοπές, κορόιδο είμαι να κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή; ) και σήμερα που τελικά το αποφάσισα έχω στο μυαλό μου τόσα πολλά θέματα που πολύ φοβάμαι πως το αποτέλεσμα δεν θα απέχει και πολύ από το γνωστό τουρλού (ναι το φαγητό λέω). Τι αξιομνημόνευτο έχει γίνει όλες αυτές τις μέρες; Εξαιρώντας τις εξετάσεις παντός τύπου και είδους, (όλες καλές) καθώς και την ευγενική φαρυγγίτιδα που αποχώρησε άμα τη εμφανίσει αντιβίωσης στο προσκήνιο δεν έχω κανένα συνταρακτικό νέο να μοιραστώ. Πράγμα που σημαίνει: Ότι εδώ στα Χανιά τα πράγματα συνεχίζουν να κυλάνε τόσο ήρεμα όσο μπορούν να κυλάνε εν μέσω τουριστικής περιόδου. Δηλαδή, έχει διαρκώς μποτιλιάρισμα στο κέντρο, οι Αθηναίοι δεν ξέρουν από πού να στρίψουν και μπερδεύονται, οι δικοί μας τους βρίζουν και τους «δείχνουν αυτοί» με ηλίθιες προσπεράσεις ενώ ταυτόχρονα χαζεύουν τα σινάμενα κουνάμενα οπίσθια της ξανθής αλλοδαπής που ήρθε παρά την κρίση και παρά την γρίπη για να παραθερίσει. Επιπλέον παρκινγκ δεν βρίσκεις πουθενά, το φαγητό στις ταβέρνες χάλασε (τον χειμώνα είναι καλό, αφού δεν τολμάνε να κάνουνε μαγκιές όταν είμαστε μεταξύ μας), οι μπάτσοι κόβουν κλήσεις και χθες που άρχισαν οι εκπτώσεις βγήκαν όλοι στους δρόμους και στα μαγαζιά σαν τους χοχλιούς μετά την βροχή (τα σαλιγκάρια είναι οι χοχλιοί) με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας σκέτος πανικός σε μια πόλη που έχει ήδη διπλασιασμένο πληθυσμό λόγω θέρους. Αν φαίνεται ότι γκρινιάζω είναι γιατί δεν έχω αρχίσει ακόμη να γράφω τα καλά. Γιατί έχει πλάκα που γίνεται χαμός στην πόλη και βλέπεις συνέχεια και παντού κόσμο. Μπορείς και κάνεις διαγωνισμούς για την-πιο-κοντή-φούστα και το-πιο-μεγάλο-μπούστο με τους φίλους σου αραγμένοι διακριτικά σε κάποιο από τα μαγαζιά-περάσματα στο λιμάνι. Μπορείς , (αν είσαι αγόρι) να δοκιμάσεις τον εαυτό σου ως άλλος Γαρδέλης στο greek καμάκι (ντου γιου λαικ μαμαζέλ δε γκρις;) και να προσφέρεις αφειδώς θέαμα στην παρέα σου ενώ ταυτόχρονα ελπίζεις και σκέφτεσαι «και αν μου κάτσει;;;». Μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να κοιμηθεί σε μια ξαπλώστρα στην παραλία. Να αφεθείς στον υπνωτιστικό ήχο από το μπαλάκι που χτυπάει στις ρακέτες των δίπλα φουσκωτών ή αν το θες να γίνεις απλά λιώμα από καλοκαιρινά σφηνάκια στα παράκτια μπαρ. Εν πάση περιπτώσει όλα γύρω μας φωνάζουν «είναι καλοκαίρι βρε παιδί μου, κάνε ότι θες!». Εγώ ξέρετε τι αποφάσισα και βρήκα ότι θέλω να κάνω αυτό το καλοκαίρι; Να βρω δουλειά. Εξ’ ου και έχω στείλει γύρω στα 20 βιογραφικά το τελευταίο 2ημερο και το χω πει σε φίλους, γνωστούς και αγνώστους ότι ψάχνω η νεανίς να εργαστώ. Έχω βρει μέχρι και τα ρούχα για συνέντευξη, ξέρω τι θα πω, πως θα το πω, τι θα λέω στον εαυτό μου μέχρι να φτάσω στην εταιρία/εργοδότη/δουλειά, τα έχω όλα έτοιμα και τακτοποιημένα. Στο μυαλό μου. Γιατί απάντηση δεν έχω πάρει καμία και πολύ φοβάμαι ότι θα χρειαστεί να αλλάξω σε κάτι πιο χειμερινό το concept μου για το ντύσιμο-to-get-the-job.

Φιλάκια από τον Νότο (ο μπαξές του κολλητού μου σκίζει!)