Seasonal Feeling #9

Χθες δεν πρόλαβα. Σήμερα γράφω γιατί έχω μπει ήδη σε μια διαδικασία παιχνιδιού με τον εαυτό μου. Μου έχω υποσχεθεί πως μόλις τελειώσω το κείμενο για το μπλόγκ θα αρχίσω διάβασμα. Το μαρτύριο μου και το μαρτύριο σας να ακούτε διαρκώς για διάβασμα θα τελειώσει απο το Σάββατο. Δεσμεύομαι.
Εψές λοιπόν τα μοναδικά μου διαλείμματα ήταν για μερικά τηλέφωνα. Η κολλητή μου, μου στέλνει ανταποκρίσεις από τον Βορρά (Θεσσαλονίκη) και οι περιγραφές της είναι εξαιρετικά ελκυστικές, τόσο που να μου προκαλούν έναν μικρό βαθμό μελαγχολίας. Μου μιλάει για μαύρισμα, θάλασσα, μπαράκια, μπίτσ μπαράκια, χορό και ξανά χορό, ποτά, φλέρτ, φλέρτ, φλέρτ (στα πολύωρα τηλέφωνά μας χωράνε όλες οι μικρές λεπτομέρειές όπως το κόψιμο του φουστανιού που φόρεσε στο πάρτι χ, το μαγιό της ψ, την ατάκα του ν, και άλλα ομοίου κύρους). Όταν απαντάω με αναστεναγμό, και φράσεις του τύπου "άντε να ρθει το καλοκαίρι" γελάει χαρούμενα και με κοροϊδεύει λέγοντας μου σοφά, πως "έχει έρθει το καλοκαίρι!". Δίκιο έχει. Το καλοκαίρι, τόσο στενά συνδεδεμένο με την ανεμελιά, την γύμνια, την πείνα μετά την θάλασσα, την μυρωδιά του αντηλιακού και τις ζεστές νύχτες που ξημερώνουν σε κάπου ξύλινο παράπηγμα στην παραλία έχει έρθει. Τουλάχιστον για την κολλητή μου. Σκέφτομαι πως πρόκειται για φοβερό γιατρικό, ή ισχυρό ναρκωτικό. Τα χίλια προβλήματα που κλωθογύριζαν στο κεφάλι της όλο τον χρόνο (τα οποία αναλύονται επίσης σε μακρόσυρτα και πολύωρα τηλέφωνα καθημερινώς) έχουν ως δια μαγείας εξαφανιστεί και φαντάζομαι πως δεν θα επανέλθουν μέχρι το φθινόπωρο. Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τα ανάλογα αγόρια φτάνουν για να μεταμορφωθεί κανείς από προβληματισμένος, σκεπτικός, ανήσυχος και συγχυσμένος σε αυτό το υπέροχα λαμπερό, χαμογελαστό ευχαριστημένο πλάσμα που ακούω τελευταία να μου μιλάει στην άλλη άκρη της γραμμής. Δεν θα ασχοληθώ με την εποχική (seasonal) διάσταση του πράγματος. Δεν υπάρχει λόγος γιατί είναι οφθαλμοφανές, το ξέρω, το ξέρετε, το ξέρει και αυτή. Αλλά είναι όμορφα που πάμε με την φύση. Με έναν τρόπο αποδεικνύουμε οτι συνεχίζουμε να είμαστε μέρος της αλλάζοντας φουστάνι στην διάθεση μας αναλόγως του καιρού. Έτσι το καινούργιο, μίνι φόρεμα της φιλενάδας μου, κυματίζει σε λάτιν ρυθμούς στα μπαρ της Χαλκιδικής και η καινούργια της καλοκαιρινή διάθεση είναι ικανή να με σύρει απο την μύτη ως τον σταθμό του τραίνου για μια γρήγορη ανανεωτική επίσκεψη στα φοιτητικά βόρια εδάφη (άσε που πεθύμησα μπουγάτσα και σουβλάκι στον Άγιο Πρόδρομο).
Πίνοντας ένα νοητό σφηνάκι καρπούζι θα πω τώρα "άντε και στα δικά μας" και θα επιστρέψω εκεί που οφείλω. Κρατήστε όμως την εξομολόγηση μου πως κάπου στο βάθος νομίζω ότι μυρίζει αυτό το γνωστό άρωμα από το αντηλιακό καρύδα της Σοφίας...