Έχω ένα σπυράκι στην γλώσσα. Είναι εξίσου ενοχλητικό με ένα σπυράκι στον "ποπό" που αναγκάζεσαι να κάθεσαι μαζί και πάνω του ή με ένα σπυράκι στην πλάτη ακριβώς στο σημείο που ακουμπά πρώτο σε κάθε τύπου καρέκλα όταν επιχειρήσεις να καθίσεις ξεκούραστα. Στην ίδια κατηγορία οχλήσεων κατατάσσω και τα μικρά κοψίματα, ιδιαίτερα εκείνα απο χαρτί στα δάχτυλα , αλλά και την πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκεται κανείς όταν αντί να κόψει μέρος από το νύχι του μικρού δακτύλου του ποδιού, κόβει εξ' αμελείας ολόκληρο το νύχι (αν μάλιστα είναι χειμώνας και πρέπει να φοράς και χοντρή κάλτσα μετά, η Παναγιά μαζί σου). Αυτά τα μικρά ενοχλητικά πονάκια, αν και δεν είναι ικανά βεβαίως να μας καταβάλουν (τέτοια παντοδύναμα πλάσματα που είμαστε οι άνθρωποι) είναι σίγουρα ικανά να αποτελέσουν μια ολιγοήμερη, έστω ελαφρού τύπου, εμμονή. Θα το έχετε παρατηρήσει ότι άμα έχεις σπυρί για παράδειγμα, το ψηλαφίζεις όλη την μέρα, το ζουλάς και το πατικώνεις ώσπου φυσικά να σε πονέσει διπλά και τρίδιπλα (λες και δεν ξέρεις οτι είναι εκεί και πονάει, θες επιβεβαίωση), ή ότι αν έχεις χαλασμένο δόντι η γλώσσα σου αναλαμβάνει καθήκοντα εξερευνητή και πού την χάνεις πού την βρίσκεις εκεί γύρω την τσακώνεις να συλλέγει στοιχεία και να αναλύει τον χώρο του εγκλήματος (στέλνοντας σου μονίμως το ίδιο σινιάλο μετά την εξερεύνηση. "sos- οδοντογιατρός-sos"). Το γλυκό μας τσούξιμο, το αγαπημένο πονάκι μας, αυτό το τόσο ενοχλητικό και το τόσο θαυμάσιο. Ναι, γιατί διαφορετικά ποιος ο λόγος να το προκαλούμε με κάθε ευκαιρία; Εντάξει, αν θέλετε, θα εξοβελίσω την ειρωνεία μου και θα σας πώ ρομαντικά-ρομαντικά πως αυτοί οι μικροί, καθημερινοί πόνοι μας θυμίζουν πως είμαστε ζωντανοί, τρωτοί, χωμάτινοι. Αλλά μετά θα σας πω και την αλήθεια. Πως αυτοί οι πόνοι, επειδή ακριβώς είναι μικροί, αμελητέοι και μπορούμε εύκολα να τους επιβληθούμε, καθόλου δεν μας απασχολούν και τίποτα δεν συμβολίζουν πραγματικά, πέρα από μια (διαφορετικού βαθμού σε καθένα) τάση σαδομαζοχισμού.
Δεν θέλω φυσικά να πω για τα πονάκια του καθενός μόνο. Έχω σχέδιο για παραλληλισμό. Γιατί όπως κάνουμε με τα πονάκια και τα τσουξηματάκια έτσι ακριβώς κάνουμε (οι άνθρωποι, αυτό το υπέροχο είδος) και με τα προβλήματα πάσης φύσεως. Όταν σου την σπάει ο γείτονας και το σκυλί του που γαβγίζει λάθος ώρες, όταν ο Κίτσος δεν σου μιλάει και σε προσπερνάει επιδεικτικά στην καφετέρια προτιμώντας την παρέα της Σούλας, όταν τα πέντε σου κιλά δεν χάνονται και το φόρεμα δεν σου στρώνει, όταν χαλάει το καζανάκι και στάζει η βρύση, είσαι ικανός (ω άνθρωπε της φύσης θαύμα) να το αναγάγεις σε ζήτημα πρώτου μεγέθους, να σπαταλήσεις σάλιο και ενέργεια για να το συζητήσεις να το ψηλαφίσεις και να το αναμασήσεις ξανά και ξανά. Αν όμως κάτι στ αλήθεια σοβαρό ενσκήψει, μια αρρώστια σοβαρή, μια στενάχωρη οικονομική κατάσταση, μια απώλεια, οι γλώσσες δένονται και τα δαχτυλάκια μένουν πλεγμένα και φρόνιμα. Οι αληθινοί πόνοι και τα αληθινά προβλήματα δεν χωράνε την ελαφράδα του σαδομαζοχισμού. Μήτε φωνές, μήτε χειρονομίες, μήτε κλάψες και μουρμούρα. Μήτε ανάλυση, μήτε βάθος μήτε κουβέντες ατελείωτες. Όταν έρθει η αληθινή η δυσκολία, δεν σε παίρνει για παιχνιδάκια δύναμης. Μόνο πονάς και αντέχεις.
(Εκεί ίσως και να αποδείξεις τελικά το θαύμα άνθρωπε)