Έπλενα πιάτα. Μετά διάβασα. Μίλησα στο τηλέφωνο. Είδα ειδήσεις. Σκέφτηκα να σιδερώσω. Μετά σταμάτησα. Τα σταμάτησα όλα και σιδέρωσα.
Υπάρχει μια ανάγκη που κάθε τόσο πρέπει να ικανοποιώ για να αισθάνομαι οτι είμαι πράγματι αυτό που λέμε ο εαυτός μου. Πρέπει να μένω μόνη μαζί μου. Δεν παίζει κανέναν ρόλο η φυσική παρουσία κάποιου άλλου σε αυτή την περίπτωση. Εφόσον δεν με τραβάει ενοχλητικά απο το μανίκι ζητώντας μου κάτι, ή δεν μου απευθύνει τον λόγο κάθε πέντε λεπτά μπορώ να αγνοήσω οποιοδήποτε σώμα περιφέρεται στον ίδιο χώρο με εξαιρετική ευκολία και να αφοσιωθώ σε εμένα. Μην φανταστείτε οτι κάνω γιόγκα και την στάση του ιπτάμενου ουρακοτάγκου ή οτιδήποτε συναφές. Ούτε κεριά καίω ούτε ειδική μουσική βάζω να παίζει, ούτε τίποτα. Μπορεί απλώς να κοιτάω τον απέναντι τοίχο ή το ταβάνι. Μπορεί να τακτοποιώ κάλτσες στο συρτάρι. Μπορεί να σιδερώνω. Οτιδήποτε δεν απαιτεί να χρησιμοποιήσω κάτι παραπάνω απο το σώμα μου αποτελεί εκείνη την ώρα, αποδεκτή δραστηριότητα. Θα μπορούσα λοιπόν να το θέσω ώς εξής: τελευταίως ένιωσα αυτό που λέμε απομακρυσμένη απο τον εαυτό μου και είχα πολύ ανάγκη να σιδερώσω. Και αυτό έκανα. Μύρισα τα ρούχα (αν θέλετε, σπαταλήστε ένα λεπτάκι και ανοίξτε την ντουλάπα σας για να μυρίσετε τα ρούχα σας. Απομένει πάντοτε πάνω τους μια παράξενα όμορφη μυρωδιά του εαυτού μας) και ξεκίνησα. Γιατί τελευταία κλαίω. Έχω γίνει ένα crybaby και μισό. Βλέπω ρομαντικές ταινίες του χειρίστου είδους και κλαίω, διαβάζω μια φράση και κλαίω, μιλάω στο τηλέφωνο με ανθρώπους που αγαπώ και κλαίω, βλέπω απο το μπαλκόνι μου τα παιδάκια να παίζουν στον παιδικό σταθμό και κλαίω, πονάω και κλαίω, ακούω μουσική και κλαίω, φοβάμαι και κλαίω, χαίρομαι και κλαίω, κλαίω γιατί κλαίω, αι στο διάλο πια, όλο κλαίω! Έπρεπε απαραιτήτως να μείνω μόνη μου για να δω γιατί κλαίω. Υπολόγισα ότι το σίδερο κάτι θα ξέρει και θα με διαφωτίσει. Βλέπεις είναι πραγματικά πολύ περίεργο. Εγώ που παλιά έλεγα πως πάσχω απο συναισθηματική αναιμία, που εκλογικεύω όσο μπορώ και αναλύω μέχρι θανάτου, που έχω τη ειρωνεία παντιέρα και το φιλί του κυνισμού στο κούτελο, που με ελέγχω και με παρατηρώ με κάμερα εσωτερική, θερμική και υπέρυθρη μαζί σε κάθε φάση-στάση μου, τώρα, τώρα... κλαίω. Φυσικά και συμβαίνουν πράγματα στην ζωή μου, που θα δικαιολογούσαν το κλάμα, αν όμως δεν ήμουν εγώ. Γιατί έχουν ξανασυμβεί ίδια και χειρότερα στην ζωή μου και Ιτιά κλαίουσα δεν είχα καταντήσει. Διερωτώμαι τί να συμβαίνει και δεν έχω σίγουρη απάντηση. Την μία λέω πως μεγαλώνω και με εγκαταλείπει η κρουστή αυτή σκληράδα της νεότητας.
Την άλλη απλώς λέω πως περιμένω περίοδο.