Έχω μαύρα νύχια. Τα βάφω απο πάνω με χρωματιστά βερνίκια, βάζω χρυσόσκονες και γυαλιστικά αλλά ξέρω πως απο κάτω δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά αυτό το μαύρο καμένο χρώμα που σιχαίνεσαι να βλέπεις. Κανείς άλλος και ούτε εγώ δεν θέλω να βλέπω τα μαύρα νύχια. Γι αυτό τα βάφω. Και γι αυτό δεν κοιτάω ποτέ τα νύχια των άλλων. Κάποτε μου ξέφυγε και έριξα μια ματιά στα χέρια ενός περαστικού που κρατούσε την εφημερίδα του και παραλίγο να μου έρθει κόλπος. Ήταν ακανόνιστα κοντοφαγωμένα και ελαφρώς ματωμένα στις άκρες. Άσπρα κάτασπρα, καθαρά αλλά ματωμένα. Θα πάλευε και αυτός. Τα δικά μου μένουν μαύρα γιατί δεν έχω το κουράγιο να τα καθαρίσω. Ξέρω άλλωστε πως θα βρομήσουν και πάλι αμέσως. Καλύτερα που τα βάφω. Καλύπτεται κάπως το θέμα. Να, μερικές μέρες πριν, τα έβαψα κόκκινα-κατακόκκινα της φωτιάς. Νωρίτερα είχα βάλει ένα ουράνιο γαλάζιο αλλά αυτό φάνηκε ακόμα και σε εμένα μεγάλη κοροϊδία. «Ποιόν πας να δουλέψεις μωρέ;» είπα και άρπαξα το μπουκαλάκι με το ασετόν. Το κόκκινο είναι πιο ανθρώπινο. Ίσως και το μαύρο που τα έχει καλύψει πια ολοσδιόλου στην αρχή να είχε και ολίγο απο κόκκινο μέσα του. Μετά ξεράθηκε μάλλον και σκούρυνε και αυτό με τον καιρό. Πάντως το αποφάσισα από τότε που το πρωτόδα αυτό το μαύρο να το κρύψω. Προσπαθώ και τα καταφέρνω τις περισσότερες φορές να προσποιούμαι ότι έτσι είναι απο φυσικού του το νύχι μου, γυαλιστερό και περιποιημένο. Ο περισσότερος κόσμος μάλιστα δεν το αναλύει και πολύ και το πιστεύει. Μου χει τύχει να με ρωτήσουν και για συμβουλές περιποίησης αν το πιστεύετε. Ναί, όπως σας το λέω, περιποίησης νυχιών. Όχι ότι περίμενα να μου περιποιηθεί κανείς την τιμή να με ρωτήσει ανταυτού περί ποίησης ή φιλοσοφίας ας πούμε. Αλίμονο, τα νύχια μου είναι πολύ πιο φανταιζύ. Τα νύχια μου. Που κάθε βράδυ τα άτιμα αυτά νύχια με ξύνουν με μανία και μίσος, χώνονται στη σάρκα, στα σπλάχνα μου, στριφογυρίζουν τα έντερα μου, βρίσκουν το μαύρο μου και βαφτίζονται μέσα του. Ύστερα βγαίνουν ξάνά έξω άραχνα και αποκρουστικά, για να τα βλέπω και να αναγούλιάζω απο αηδία. Τα μέσα μου έξω. Γιαυτό και γώ τα βάφω. Τα έξω. Γιατί τα μέσα απαιτούν και κάτι περισσότερο απο ένα απλό βερνίκι και γώ δεν είμαι παρά ένας άνθρωπος που έμαθε απο νωρίς να μπογιατίζεται.