Τα γενέθλια είναι μια καλή αφορμή για ενδοσκόπηση, για αποτίμηση των περασμένων και καινούργια σχέδια για το αύριο. Επίσης είναι μια καλή αφορμή για να τσεκάρεις την μνήμη των φίλων σου, τα ευγενικά τους αισθήματα και τις ικανότητες τους στην σύνταξη ευφυών ευχετήριων μηνυμάτων. Σαφώς είναι και μια εξίσου καλή αφορμή για να πιεις πολύ, να φας άλλο τόσο, να σβήσεις τα κεράκια στην τούρτα σου κάνοντας μια ευχή που δεν πιάνει ποτέ και να διασκεδάσεις όπως τελοσπάντων σου ταιριάζει. Απο την άλλη μπορείς απλώς γελοιωδώς να μελαγχολήσεις. Ναι, τί με κοιτάτε; Εγώ είμαι, αναμενόμενο δεν ήταν αυτό; Μελαγχόλησα λίγο στην αρχή, είπα πάει, μεγαλώνω, ευθύνες θα έρθουν όπου να’ναι και θα με κοιτάνε στα μάτια φωνάζοντας «ανέλαβε μας-ανέλαβε μας», θα πρέπει να αποκτήσω εισόδημα σταθερό, σπίτι καθαρό, λιγότερα βιβλία και περισσότερα καθωσπρέπει ρούχα. Ε, να με συγχωρείτε, αλλά και μελαγχόλησα και σκιάχτηκα. Το ξανασκέφτηκα όμως μετά και αίφνης η αλήθεια έλαμψε κατάλευκη εμπρός μου. Λοιπόν, αρχικά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω οτι το βρίσκω πολύ άδικο να γίνομαι 28, δεδομένου οτι τουλάχιστον τα 8 απο αυτά τα 28 χρόνια δεν τα θυμάμαι καν και άρα πάνε κατευθείαν στο προσωπικό καλαθάκι τον άχρηστων ή εναλλακτικά στο γεμάτο φωτογραφίες με το ξεφτισμένο χρώμα της δεκαετίας του 80 φωτοάλμπουμ της μαμάς μου. 8 χρόνια, 8 ολόκληρα χρόνια παντελώς εξαφανισμένα απο την μνήμη μου σίγουρα δεν μπορεί να μετράνε στην ηλικία μου και επιπλέον προσθέτω περίπου άλλα 6-7 ακόμη, που σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να ισχυριστώ πως είχα αυτό που λέμε συναίσθηση του εαυτού μου. Μετά από 15 χρόνια λοιπόν που φεύγουν έτσι άκλαφτα και μετά από μια αφαίρεση, είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω πως όχι, καθόλου δεν κλείνω τα 28. Αντίθετα είμαι περήφανη που είμαι 13, γεμάτη αισιοδοξία για το άνοιγμα των οριζόντων μου μετά το δημοτικό και την εξαιρετική μου μελλοντική πορεία στην πρώτη γυμνασίου.
Οκ; Πάω τώρα ως το κυλικείο να πάρω μια τυρόπιτα γιατί πείνασα και είμαι στην ανάπτυξη, έχω μπροστά μου ολόκληρη εφηβεία...