Αχ πόσο θέλω να σου σπάσω τα μούτρα. Να σου βγάλω αργά με τανάλια ένα ένα τα δόντια και τα νύχια και να παραχώσω στα ρουθούνια σου πυρακτωμένες μεταλλικές οδοντογλυφίδες. Δεν φαντάζεσαι πόσο. Να δούμε μετά αν θα επιμείνεις σε αυτό το ύφος το μπλαζέ του κατακτητή και σε αυτή την «έχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου» υπεροπτική ματιά. Τί κοιτάς; Νομίζεις οτι θα φοβηθώ και δεν θα σε ξεσκεπάσω; Επειδή φοράς την μουτσούνα του επιτυχημένου και το ροζ πουκάμισο που δεν-θέλω-ούτε-να-ξέρω-πόσο-κόστισε πιστεύεις πως έχεις ξαφνικά αποκτήσει δυνάμεις υπερήρωα και δεν θα τολμήσει κανείς να διανοηθεί να σε θίξει; Αμ εσύ; Σαχλοκούδουνο ολκής; Εσένα δεν σου βγάζω ούτε νύχια ούτε και δόντια. Μετά δεν θα πιάνεις μία στο παζάρι και θα σε λυπάμαι που σε κατέστρεψα οριστικά. Ορίστε θέαμα.
Γελοίος σούγκαρ ντάντυ, με παραφουσκωμένο απο κάρτες για την μόστρα πορτοφόλι ενώ οι δόσεις απο το δάνειο τρέχουν στην τράπεζα, ακουμπά με άνεση την χερούκλα του στο μπούτι παρακαθήμενης νεαράς και το ζουλάει με μικρές αηδιαστικές επαναληπτικές κινήσεις. Η προσωποποιημένη αποτυχία μιας ολόκληρης γενιάς, χουφτώνει τα άγουρα κάλλη της επόμενης, η οποία επόμενη, με οξυζεναρισμένο μαλλί και ως εκ τούτου πιθανότατα με λιγοστές εναπομείναντες εγκεφαλικές συνάψεις, γερνώντας λιγάκι με νάζι αντιγραμμένο απο ελληνική ταινία τον ένα ώμο μουρμουρίζει ηδυπαθώς, «έλα ρε μωροοοόο, όχι τωωώρα, μας βλέπουννν». Αυτός ξερογλείφεται, περνάει αυτή τη παχιά γλώσσα πάνω απο τα χείλη του την πιάνει απο τον αυχένα και της σκάει ένα γλωσσόφιλο.
End of scene, αποστροφή του βλέμματος και του κεφαλιού σε κατεύθυνση αντίθετη, αναγούλα, άμεση χρεία καφετιάς χαρτοσακούλας και άιντε μου στο γέρο διάλο μεσημεριάτικο!!
Σε δεύτερη ανάλυση βέβαια, πρέπει να ομολογήσω οτι πρόκειται για μία σχέση ανταποδοτική, στην οποία και τα δύο μέρη δίνουν και παίρνουν αναλόγως ό,τι έχουν ανάγκη, οπότε εν τέλει πρόβλημα τους και λόγος δεν μας πέφτει.

Παρόλαυτα την όρεξη μου την χάλασαν. Και έλεγα να κάνω παστίτσιο...