Βρίσκομαι στο κομμωτήριο. Απομεσήμερο, νεκρή ώρα για τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά προφανώς ώρα αιχμής για τα κομμωτήρια. Τα πιστολάκια δουλεύουν σαν μηχανικοί σίφουνες, σκούπες σκουπίζουν μαλλιά πτώματα, η αμμωνία τσούζει στα ρουθούνια και μέσα σε όλα αυτά ο ήχος του άσκοπου γυναικείου μπλά μπλά μου ματώνει τα αυτιά. Κάθομαι δίπλα σε μία κοπέλα που ξεφυλλίζει ένα κοσμοπόλιταν. Είναι ξανθή, όσο ξανθή μπορεί να γίνει μια πρώην μελαχρινή, βαμμένη λες και σκοπεύει να πάει για ποτό κατευθείαν μετά την αποπεράτωση της κούπ, και φοράει μια μίνι βινύλ φούστα. Σέξι, πολύ σέξι. Στο μυαλό μου, άθελα μου, λειτουργεί αυτόματα το στερεότυπο. Την κοιτάω και αυτόματα την κατατάσσω στην λίστα «σκυλού-ανεγκέφαλη-πιθανά-καλό-παιδί-αλλά-σκασίλα-μου-κιολας». Μετά όμως, επειδή βαριέμαι πολύ εδώ στο κομμωτήριο, και επειδή ένα απο τα αγαπημένα μου χόμπυ είναι να με αμφισβητώ, αρχίζω να σκέφτομαι οτι υπάρχει πάντα η πιθανότητα η κοπέλα δίπλα μου να καταρρίπτει κάθε στερεότυπο. Ναι, γιατί όχι; Μπορεί η αγαπημένη της μουσική να είναι η όπερα, ή το death metal όταν ήταν μικρή να διάβαζε Καρυωτάκη, Πλάθ και τους καταραμένους, έπειτα να μεγάλωσε και κάπου εκεί την περίοδο του μεταπτυχιακού της στην θεωρία των χορδών να ανακάλυψε την μαγεία του υπερεαλισμού και την λυτρωτική του υπέρβαση και να αποφάσισε να αποκτήσει μια εικόνα τέτοια επι τούτου, για να σπάσει τα ταμπού και να είναι και στην πράξη και στην όψη, υπερεαλίστρια και υπερβατική. Φυσικά δεν άντεξα να μην το ψάξω.
-Γεια (προσπάθησα να ακουστώ γλυκούλα, φάνηκα λίγο γλυκερή, δεν έδειξε να το προσέχει)
-Γεια σου. (τίποτα περίεργο προς το παρόν. Φωνή έμπειρη στην γλυκύτητα)
-Δάφνη (πάντα συστήνομαι)
-Μπέτυ
Εδώ πήγα να το κόψω. Το Μπέτυ δεν ειναι όνομα φυσικού που διαβάζει ποίηση. Εκτός και αν είναι ΤΟΣΟ καλά στημένο το κόλπο κατάρρευσης των ταμπού. Το παρέκαμψα και συνέχισα. Κάτι έπρεπε να βρω να πω. Κρατάει το κοσμοπόλιταν στο χέρι, έ δεν ήθελα και πολύ, βάζω μια μικρή δόση ειρωνείας στην φωνή και ξεστομίζω.
-Φοβερό περιοδικό. Εξαιρετικό ανάγνωσμα!!
-Α μπα, σιγά ρε. Τις φωτογραφίες χαζεύω.
Ώπα! Βρε λες; Αναπτερώνεται το ηθικό μου, σκέφτομαι κοίτα να δεις που μπορεί να με βγάλει και σωστή η γκόμενα και.. και εκείνη την ώρα η Μπέτυ σηκώνει το περιοδικό και μου δείχνει την φωτογραφία στο σαλόνι του, στο οχτασέλιδο παρακαλώ κεντρικό αφιέρωμα, υψώνοντας μαζί την φωνή της την οποία ακούω όλο ενθουσιασμό να με ρωτάει.
-Δεν είναι ΘΕ-ΟΣ? ΦΟ-ΒΕ-ΡΟΣ? ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΟΥ ΛΕΩ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Ο Ρουβάς.

Απαντάω ξέπνοη κουνώντας με κατανόηση το κεφάλι
-Ναι δεν υπάρχει...
..περίπτωση να ξαναπιάσω κουβέντα σε γκόμενα που φοράει μίνι βινύλ φούστα σε κομμωτήριο!!