Ο ανθός της Λεύκας είναι ίδιος με βαμβάκι. Αν είσαι τυχερός και δεν σε πιάνουν περίεργες αλλεργίες με εξανθήματα, φτερνίσματα και άλλα τέτοια ενοχλητικά, μπορείς να σταθείς κάτω από τις Λεύκες ένα βράδυ με γλυκό άνεμο, κι αυτές θα σε στολίσουν στα άσπρα. Θα λες τότε «χιονίζει κάτω από το φεγγάρι» και θα χαμογελάς στα χνούδια που στροβιλίζονται.
Αν είσαι τυχερός και δεν σε καίει εύκολα το φως του καλοκαιρινού Ήλιου, μπορείς να νιώσεις τα μέσα σου να ζεσταίνονται, να δεις τα χρώματα στην πιο λαμπρή τους στιγμή, και να νιώσεις τα βλέφαρα σου να βαραίνουν κάτω από το θάμπος, μόνος ανάμεσα στις χίλιες πολύχρωμες ξαπλώστρες της αμμουδιάς. Ύστερα τρέχεις να ξεπλυθείς στην θάλασσα, αλμυρή μήτρα.
Αν είσαι τυχερός και θυμάσαι τις μέρες που μπορούσες να χαρείς αληθινά με μία μουσική, μια βόλτα, ένα παγωτό και ένα σπασμένο παιχνίδι, τότε μπορείς ακόμα.
Το αίτημα παραμένει και μην χρονοτριβείς. Ψάξε να βρεις την παιδική γυαλάδα στα μάτια σου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Ημιτελής συνειρμός
Σε παρελθόντα χρόνου παρακλάδι, πάνω σε αταξίδευτο βαπόρι ανεβαίνω,
τρέχω στην πρύμνη εγω και συ χάνεσαι στην πλώρη,
και μοιάζει η θάλασσα πηγάδι στερεμένο.
Σου λέω ότι το παρελθόν που αναζητούμε, δεν είναι παρά ενα παραμύθι ειπωμένο,
χωρίς πνοή σε τόπο κάπως μακρυνό και ίσως ξένο, στην άμμο αφέθηκε καιέχει πια στεγνώσει.
Δεν μοιάζει με αυτά που διηγούνται στα παιδιά οι τροβαδούροι, δεν το ψυθίρισαν σε ποιητών τ' αυτιά ποτέ οι μούσες, η Μοίρα το έταξε δώρο στην Λήθη, να μένει ωφείλει νηστικό και διψασμένο.
...
Οι κόκορες λαλούν και πάει να ξημερώσει, καταραμένο φως δαιμονισμένο, διώχνεις κάθε φορά το όνειρο πρίν τελειώσει, "αύριο ίσως" σκέφτομαι και ύστερα σωπαίνω.
Μιας και το έγραψα on the fly αποφάσισα εκ των υστέρων να κάνω 2 μικρές αλλαγές οπότε το ξαναγράφω εδω.
Σε παρελθόντα χρόνου παρακλάδι, πάνω σε αταξίδευτο βαπόρι ανεβαίνω,
τρέχω στην πρύμνη εγω και συ χάνεσαι στην πλώρη,
μου μοιάζει η θάλασσα πηγάδι στερεμένο.
Σου λέω ότι το παρελθόν που αναζητούμε, δεν είναι παρά ενα παραμύθι ειπωμένο,
χωρίς πνοή σε τόπο κάπως μακρυνό και ίσως ξένο, στην άμμο αφέθηκε καιέχει πια στεγνώσει.
Δεν μοιάζει με αυτά που διηγούνται στα παιδιά οι τροβαδούροι, δεν το ψυθίρισαν σε ποιητών τ' αυτιά ποτέ οι μούσες, η Μοίρα το έταξε δώρο στην Λήθη, να μένει ωφείλει νηστικό και διψασμένο.
...
Οι κόκορες λαλούν και πάει να ξημερώσει, καταραμένο φως δαιμονισμένο, διώχνεις κάθε φορά το όνειρο πρίν τελειώσει, "αύριο ίσως" σκέφτομαι και ύστερα προσμένω.
"να μένει ωφείλει νηστικό και διψασμένο"
σε ευχαριστώ nobody
Δηλαδή; Προς τι οι ευχαριστίες;
Παρακαλώ πάντως:)
Δημοσίευση σχολίου