Στο ταβάνι μου ζει ολόκληρος κόσμος. Και οι 10 διαφορετικές αποχρώσεις του βρόμικου λευκού μου, σκιές και λεκέδες. Δεν θυμάμαι πια το άσπρο. Να ίσως αυτός να είναι ο λόγος που το έχω ρίξει στους ουρανούς και τις θάλασσες. Το μπλε είναι καλύτερα ανεκτό στο μάτι και τα δικά μου τον τελευταίο καιρό τσούζουν με το παραμικρό. Αρνούμαι να πάω στον γιατρό. Θα μου δώσει κολλύριο και θα μου συστήσει να προσέχω τον ήλιο. Αηδίες. Άλλο φταίει και το ξέρω. Τα μάτια μου τσούζουν κι όλο παραπονιούνται με κοκκινίσματα, ερεθισμούς και δάκρυα γιατί δεν βρίσκουν πια λευκό για να κοιτάξουν. Πού να το βρουν; Έτσι όπως έγινε ο κόσμος μου όλος ένα ταβάνι με γκρι μπαλώματα και αραχνιασμένες γωνίες, αυτά θα τσούζουν και θα πονάνε ώσπου να εμφανιστεί σωτήριος μπογιατζής. Δέκα χέρια πρέπει να το περάσουμε το ταβάνι. Τα μισά μάλιστα θα προτείνω να είναι ασβέστης, έτσι για καλό και για κακό. Η δυστυχία είναι ότι ο μπογιατζής αργεί προς το παρόν να φανεί και ίσως πάλι να μην εμφανιστεί και ποτέ στην γειτονιά. Βλέπεις για την ώρα, όλο περνούν από το σπίτι διάφοροι που μου φαίνεται ότι ξέρουν να βάφουν, αλλά όταν τελειώνουν την δουλειά τους και φεύγουν εγώ ακόμη βλέπω τις σκιές πίσω από τα μισοβαψίματα και τα πασαλείμματα της βούρτσας τους. Φυσικά και δεν φταίνε αυτοί. Προσπαθούν με τις μπογιές και τα ρολά να καλύψουν κάπως την κατάσταση γεμάτοι από καλή πρόθεση, αλλά αλίμονο το λευκό είναι δύσκολο χρώμα και σπάνιο πολύ να σου πετύχει σωστά. Χαλάλι τους η προσπάθεια και δεν τους κακίζω. Άλλωστε ποτέ δεν ισχυρίστηκαν πως είναι επαγγελματίες του λευκού.
Εγώ φταίω μόνο και άλλος κανείς. Εγώ, που τρέφω ψευδαισθήσεις και τους αφήνω μια και δύο να δουν το ταβάνι μου, να το εξετάσουν μέτρο το μέτρο, για να αποφανθούν τελικά αν γίνεται ή όχι να ξασπρίσει απο το χέρι τους, αντί να πάρω μόνη το ρολό και μία σκάλα δίμετρη (απαραίτητη) και να ξεμπερδεύω μια και έξω με το γκρίζο και τα δακρυσμένα μάτια.