Θέλεις να παίξουμε; Μπορώ να παίξω ότι σου αρέσει. Παίζω πόλεμο, με πέτρες και ξύλα αν θες, παίζω το σπίτι, να το στολίζω και εσύ να το λερώνεις, παίζω κουκλοθέατρο και ας σπας τις κούκλες μου, παίζω αυτοκινητάκια, παίζω σκοινάκι, παίζω στις κούνιες και στις παιδικές χαρές παίζω, παίζω, παίζω. Μόνο τον γιατρό δεν θέλω να παίζω. Γιατί δεν μου αρέσει έτσι όπως με αγγίζεις. Δεν μου αρέσει πολύ και ας μου λες να λέω έτσι.

Ειδικά εκείνη την φορά που έπρεπε λέει να κάνω εγχείρηση και εσύ ετοίμασες εκείνο το κρεβάτι, στρωμένο κάτι παλιά σεντόνια της μαμάς δεν θέλω ούτε να την θυμάμαι. Και όμως όλο αυτό μου έρχεται στον νου. Πως πονάνε οι εγχειρήσεις τότε το έμαθα. Με εσένα από πάνω μου να παίζεις.



Πιο καλά να παίζαμε πόλεμο. Θα σου είχα σπάσει το κεφάλι με μια πέτρα και δεν θα υπήρχε κοντά ούτε δείγμα γιατρού να σε εγχειρήσει.
Γουρούνι.