Φυσικά και έπρεπε να γίνει τώρα. Πάντα έτσι δεν συμβαίνει; Όλα μαζί κι αν είναι τώρα η στιγμή που δεν αντέχεις παραπάνω, και αυτό το κάτι παραπάνω τώρα και μόνο τώρα θα συμβεί. Τί γκρινιάζεις; Για όλους μας έτσι είναι και ειδική μεταχείριση από την ζωή δεν έλαβε κανείς, γι’ αυτό σκασμός.
Βγαίνω τα βράδια. Καλοκαίρι εκεί έξω, διακοπές, δια-κοπή, δια-κοπτες... Διακόπτες εσωτερικοί. Ας τους βρει και ας με κλείσει κάποιος. Ένα ποτό ακόμη, δύο, τρία; έχασα το μέτρημα, ναι, ναι εγώ θα πληρώσω έχω λεφτά μαζί μου, βάλε και ένα σφηνάκι ακόμη να στρώσει ο λαιμός μου που πονάει από χθες. Από χθες. Πονάει.
Θα σταματήσω όμως να μου το θυμηθείς. Θα σταματήσω μόλις ξεδιαλύνω τα πράγματα και ανακαλύψω ποιο κομματάκι μου παρέκκλινε της πορείας του και χάθηκε στα σκοτάδια, μόλις το αρπάξω από το αυτί και το επαναφέρω εντός μου φωτεινό. Τότε θα δεις, θα σταματήσω να πονάω τον ίδιο πόνο από χθες κ’ ίσως να ανοίξουν ξανά οι διακόπτες.
Μα ως τότε, σκασμός.