Αν δεν τρομάξεις, αν ψάξεις ξανά και ξανά στα νεύρα των φύλλων και στα σωθικά του φλοιού και αν γδυθείς όλα σου τα πουκάμισα με μιας τότε μπορεί, που ξέρεις, μπορεί.Αν κοιτάξεις και ύστερα πιέσεις με το δάχτυλο εκεί βαθιά, αν αφήσεις την άκρη των ματιών σου να καμφθεί, και αν διαβάζεις το βιβλίο σου κάθε βράδυ -έστω μία σελίδα- τότε μπορεί, πού ξέρεις. Αν φυσάς πάνω από την σκονισμένη διάθεση, αν γεμίζεις χωρίς δισταγμό το στόμα με κομμάτια γυαλί, και αν η χορδή στο τόξο των φρυδιών σου εκτείνεται για να στοχεύσει στα αξεδιάλυτα κάθε φορά που τον συναντάς τότε δεν μπορεί, εσύ σίγουρα θα μπορείς. Να δες και εμένα. Που όλο σπάω και τρέχω πίσω στην κρυψώνα μου, δέκα κορφές πιο μακριά, που όλο φοβάμαι και κυρτώνω τους ώμους. Δες τώρα, έλουσα τα μαλλιά μου, φόρεσα φουστάνι και χαμόγελο, μάζεψα τα χέρια κοντά στο σώμα και άφησα πίσω μου όλο μου το νερό. Τρεις φορές το δοκίμασα ως τώρα, τρεις δίψασα και σταμάτησα στην διαδρομή για να γυρίσω πίσω. Τώρα λοιπόν που με έμαθα κρατάω πια το νερό μου για τον δρόμο. Αφήνω πίσω αίμα.

Εσύ όμως, σίγουρα, σίγουρα, θα το μπορείς.