Το μεγάλο παιχνίδι ξεκινάει και όλα μοιάζουν γελοιωδώς εύκολα. Μαζεύεις λουλουδάκια, παίζεις με τα αυτοκινητάκια σου, κολλάς αυτοκόλλητα στο δωμάτιο σου και κάθε Σάββατο και Κυριακή πρωί βλέπεις ως το μεσημέρι παιδικά με χέρια πασαλειμμένα με πραλίνα που ξέφυγε από το ψωμί σου. Το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι καμιά στραβοτιμονιά με το ποδήλατο εκεί που δοκιμάζεις το πιο-μεγάλο-άλμα-που-έγινε-ποτέ, με αποτέλεσμα να πέσεις κάτω μεγαλοπρεπώς και να φάνε τα μούτρα σου χώμα. Άντε να γδαρθούν λιγάκι και τα γόνατα. Ως εκεί όμως. Κλαις, γκρινιάζεις και διαμαρτύρεσαι, περισσότερο για την ήττα και την ντροπή σου για το αποτυχημένο άλμα και μετά ανασκουμπώνεσαι, σηκώνεσαι με τα χώματα να σε έχουν μετατρέψει στον εφιάλτη κάθε απορρυπαντικού που σέβεται τον εαυτό του, αρπάζεις με τσατίλα το ποδήλατο και ξεκινάς την προσπάθεια για το ακόμα-πιο-μεγάλο-άλμα-που-έγινε-ποτέ, για να τους δείξεις εσύ.

Αυτά όταν ξεκινάει. Μετά όλα αλλάζουν. Το μεγάλο παιχνίδι δεν έχει πια ούτε λουλουδάκια, ούτε αυτοκινητάκια, ούτε αυτοκόλλητα και βέβαια ούτε λόγος για παιδικά στην τηλεόραση (άλλωστε «έχουν χαλάσει τόσο που δεν βλέπονται»). Ίσως μόνο η πραλίνα να μένει σταθερή, αλλά και εκείνη τώρα στέκει ομοιόμορφα στρωμένη στο ψωμί σου. Μην λερωθούμε κιόλας. Ωραία. Το μεγαλύτερο-άλμα-που-έγινε-ποτέ δεν θυμάσαι να το κατάφερες με εκείνο το παλιοποδήλατο, αλλά δεν σε πειράζει. Τώρα έχεις την συνείδηση πως καμία σημασία δεν είχε το άλμα. Όλη η ουσία βρισκόταν κρυμμένη στις αμέτρητες τούμπες που έφαγες. Αυτή ακριβώς η αίσθηση του σώματος που σκάει με φόρα στο χώμα. Η πτώση, η ήττα, η ντροπή. Τα χώματα στα ρούχα. Το γδαρμένο γόνατο, και το δάκρυ που σκούπισες με την ανάστροφη του χεριού στα γρήγορα, μην σε δούνε τα άλλα παιδιά και κοροϊδέψουν την αδυναμία σου. Βέβαια, ούτε να το συζητάς, μεγάλο σχολείο η τούμπα. Επειδή λοιπόν το μεγάλο παιχνίδι δεν έρχεται με οδηγίες και κανόνες στο κουτί του για να παίξεις σωστά και να κερδίσεις και επειδή δεν ξέρεις και κανέναν ικανό ή έστω πρόθυμο που θα σου δείξει πώς διάβολο να πετύχεις το-μεγαλύτερο-άλμα-που-έγινε-ποτέ, καλό είναι να εκπαιδευτείς καταρχήν στις τούμπες, τα πεσίματα, την απολύμανση και το μπαντάρισμα των πληγών, και φυσικά να μάθεις πιο πρόγραμμα στο πλυντήριο θα σε βγάλει ασπροπρόσωπο στην μάχη με τον λεκέ από τα χώματα.
Α ναι, θέλει και προσοχή στις παγίδες. Καμιά φορά στο μεγάλο παιχνίδι, νομίζεις πως μπορείς να κερδίσεις και βουτάς όλο ελπίδα και με απολύτως παράλογη αισιοδοξία στο κενό, με την πεποίθηση ο,τι αυτή είναι η στιγμή του μεγαλύτερου-άλματος-που-έγινε-ποτέ. Αίφνης όμως, εκεί πάνω στην εκστατική στιγμή που τα μάτια λάμπουν στην ιδέα της κατάκτησης του άπιαστου, εμφανίζεται εκείνο το σκασμένο που σου έκανε τον φίλο αλλά τελικά μάλλον στην είχε στημένη και ενώ εσύ δεν έχεις πάρει χαμπάρι, σου πετάει μια πέτρα κατακέφαλα. Έτσι αντί για το άλμα σου, το μόνο που κατακτάς για άλλη μια φορά, είναι η ακριβής ποσότητα χώματος και πόνου που αναλογεί στην φόρα που είχες όλο ενθουσιασμό πάρει.

Ε, ναι, τί με κοιτάς τώρα; Άντε λοιπόν καθάρισε όπως όπως τα μούτρα σου, δώσε προσοχή μην στάξει δάκρυ, πάρε παραμάσχαλα και το τσακισμένο ποδήλατο και άντε σπιτάκι σου να φας την πραλίνα μπας και γλυκάνεις την απογοήτευση. Είπαμε, δεν θέλει μαγκιές και ρομαντισμούς η υπόθεση. Για να έχεις ελπίδα επιβίωσης στο μεγάλο παιχνίδι, πρέπει πρώτα από όλα να εκπαιδευτείς στις τούμπες.