Έχω φορέσει στον λαιμό μια κληματσίδα. Χλωρή είναι, την έκοψα απο τον κήπο σου προχθές. Μόνη μου την έπλεξα να κάνω σκοινί, την φόρεσα όλο καμάρι σαν λαιμοδέτη και στάθηκα για μια στιγμή να ελέγξω τους κόμπους, μην τύχει και ελευθερωθώ τυχαία. Γδύθηκα που λες στο μπαλκόνι μου, πέταξα τα ρούχα τρεις ορόφους κάτω και κοίταξα ερευνητικά τα κάγκελα. Εντάξει. Κρατούν σίγουρα το βάρος μου αποφάνθηκα. Η θηλιά και αυτή σωστή και στα μέτρα μου. Ορίστε, όλα έτοιμα. Εδώ είμαι λοιπόν και σε περιμένω. Να έρθεις και να με σπρώξεις έτσι απαλά σαν τελευταίο χάδι στο κενό κ’ ύστερα το σώμα μου να παλέψει με την ανάσα και τους σπασμούς στο τελευταίο του τίναγμα.
Μα γιατί αργείς; Θαρρείς πως θα το αποτελειώσω μόνη μου και αυτό; Α, όχι, όχι.
Αν δεν έρθεις να μοιραστούμε την ευθύνη, στο λέω, δεν κάνω βήμα.