Τον τελευταίο καιρό, μέρα με τη μέρα, διαπιστώνω, επιβεβαιώνοντας μια υποψία που είχα από παλιά, πως ο κόσμος εκεί έξω και εδώ γύρω, μιλάει πολύ. Πολύ μα πάρα, πάρα πολύ. Τόσο, που σοβαρά αναρωτιέμαι αν προλαβαίνει καθόλου να σκεφτεί έστω και λίγο για όλα αυτά που ξεστομίζει. Τον ίδιο τελευταίο καιρό και καθώς παρατηρούσα την τριγύρω φλυαρία, αποφάσισα να βουλώσω για λίγο το στόμα μου. Το βούλωσα λοιπόν και έτσι για αλλαγή βρε παιδί μου, έκατσα και άκουσα, άκουσα και ξαναματα-άκουσα. Τα αποτελέσματα της διάθεσης μου αυτής να το γυρίσω από ρήτορας (τρομάρα μου και του λόγου μου) σε ακροατής, είναι πλέον, δύο μήνες μετά, ξεκάθαρα. Για αρχή σας ενημερώνω πως χάρη στα διάφορα (και συχνά αδιάφορα) που βομβάρδισαν ανηλεώς τα αυτιά μου αυτό το διάστημα, απέκτησα τις πρώτες μου ρυτίδες. Λέω για τις δύο κάθετες γραμμούλες που εγκαταστάθηκαν πάνω από την μύτη μου οι οποίες το δίχως άλλο προήλθαν από το διαρκές σμίξιμο και σούφρωμα των φρυδιών. Μάλιστα. Δύο μήνες τώρα ακούω και επιδίδομαι σε αυτήν την πρωτότυπη γυμναστική των μυών του προσώπου μου σουφρώνοντας αδιαλείπτως. Δεν απαντώ, ακούω μόνο, προσπαθώ να επεξεργαστώ τις έννοιες (όταν οι λέξεις όσων μιλούν καταφέρνουν να αποκτήσουν έννοια δηλαδή) και τις περισσότερες φορές, σουφρώνω. Έτσι φτάσαμε σήμερα να με ειδοποιεί ο καθρέφτης πως αυτή μου η μουγγαμάρα απειλεί σοβαρά την έως τα σήμερα νεάζουσα φάτσα μου. Τρομοκρατημένη από αυτή την εξέλιξη λοιπόν και δεδομένου ότι δεν είμαι σε καμία περίπτωση διατεθειμένη να εγκαταλείψω έτσι αμαχητί την αφεντομουτσουνάρα μου στο έλεος των ρυτίδων έκφρασης (όπου έκφραση βλέπε σούφρωμα) αποφάσισα τελικά να επιστρέψω στα παλιά και γνώριμα λημέρια του ομιλείν (θα ήθελα εδώ να σημειώσω πόσο με ενοχλεί που το word δεν αναγνωρίζει το απαρέμφατο που μόλις χρησιμοποίησα πράγμα που με τσατίζει τόσο ώστε αναγκάζομαι να ξανασουφρώσω μιας και είναι το λιγότερο ηλίθιο να αρχίσω να μιλάω στον υπολογιστή μου προσπαθώντας να τον βάλω στην θέση του).
-Αφού λοιπόν λύνω την σιωπή μου (τί κλισέ) να σας ευχηθώ και καλή χρονιά έτσι για μην νομίζει κανείς οτι δεν πήρα χαμπάρι ότι άλλαξε το έτος. Στην πραγματικότητα επειδή δεν έχω καμία καινούργια ευχή, μπορείτε αν θέλετε να διαβάσετε τις περσινές στις οποίες επιμένω ολόψυχα μιας και εδώ που τα λέμε, δεν τις είδα να πραγματοποιούνται ώστε να χρειαστεί να τις αλλάξω.- Μετά την παρένθεση αυτή για τα τυπικά με τις σαμπάνιες, το count down για την αλλαγή του χρόνου και τις ευχές επιστρέφω στο θέμα. Το μπλα μπλά δηλαδή. Που λες, αν σταματήσεις για λίγο να μιλάς, καταλαβαίνεις. Πρώτα πρώτα καταλαβαίνεις οτι και εσύ, καθόλου δεν διαφέρεις απο όλους τους άλλους που συνεχίζουν να μιλούν γύρω σου. Α ναι βέβαια, έχεις συμβάλει και εσύ στο ακατάπαυστο αυτό βουητό από κουβέντες για τα ρούχα, την πολιτική, τα νύχια, τα οικονομικά προβλήματα, την μπάλα, τα αισθηματικά, τα κουτσομπολιά, τα επαγγελματικά, τα καινούργια μας έπιπλα, το καλύτερο μπαράκι, το μεταναστευτικό και την 14η πληρωμένη ανήλικη πόρνη του Μπερλουσκόνι. Όλοι, παντού, μιλάμε, για όλα, συνέχεια! Αν προσπαθήσεις να κάνεις λίστα, στο υπογράφω, θα σε πιάσει τρέλα ή το λιγότερο ημικρανία. Φυσικά δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως το να μιλάς για όλα αυτά και για άλλα τόσα, είναι κακό. Όχι, επ’ ουδενί δεν είναι κακό. Ίσα ίσα, μπράβο μας και τιμή μας και καμάρι μας που έχουμε γνώμη και άποψη, φίλους και παρέες να τα λέμε μεταξύ μας, να ανταλλάζουμε γνώμες και ιδέες και απο πάνω τρία ζήτω στην πολυφωνία και στην ελευθέρια του λόγου και της έκφρασης. Ναι. Μόνο που δεν ξέρω αν το έχετε ποτέ σκεφτεί, όλο αυτό το πράγμα με την ακατάπαυστη φλυαρία το μόνο που κάνει τις περισσότερες φορές, είναι να μας οδηγεί σε μια πλασματική αίσθηση ανακούφισης. Τα λέμε απο εδώ, τα λέμε απο εκεί, τα ξαναλέμε και πιο πέρα, τα λέμε ταυτόχρονα με κάποιον άλλον που τα λέει και αυτός εδώ και εκεί και παραπέρα και τελικά, τελικά τι; Ξεδίνουμε, λέμε ουφ τα είπα, γλιτώνουμε δυο ρυτίδες πάνω απο την μύτη και αυτό είναι όλο; Πού στο καλό και σε ποια τρύπα έχει χωθεί αυτό το δεύτερο συνθετικό της επικοινωνίας; -για το κοινό μιλάω, αυτό που μοιράζεσαι, μεταφέρεις, κάνεις κτήμα περισσότερων βγάζοντας το από μέσα σου- Μπας και είναι χαμένο κάπου εκεί μέσα σε όλο αυτό το μπλά μπλά της συμφοράς που ακούω σαν βόμβο τριγύρω μου; Πώς στο καλό να ξεχωρίσω μέσα σε τόσο θόρυβο τις δύο λέξεις που αξίζουν τον κόπο και με ποιό μαγικό τρόπο θα εκπαιδεύσω τα αυτιά μου να βρίσκουν μέσα στην φασαρία τόσων που προφέρονται ασκόπως, αυτά που κάποιος επιθυμεί ειλικρινά να τα κοινωνήσει; Πώς αλλιώς θα τα καταφέρουμε εγώ και εσύ και ο άλλος, αν πρώτα δεν το πάρουμε απόφαση όλοι μαζί να το βουλώνουμε που και που, τουλάχιστον στις περιπτώσεις εκείνες που όλα δείχνουν πως δεν μιλάμε παρά από συνήθεια ή ακόμη χειρότερα από έπαρση. Λυπάμαι για το ξεβόλεμα, αλλά δεν νομίζω πως γίνεται αλλιώς. Ακόμη και αν ρισκάρεις κάπως την αψεγάδιαστη επιδερμίδα σου ε, θέλει και λίγο μόκο!