Καρδούλα μου, γλύκα μου, φως μου, ματάκια μου, μωράκι μου, ζουζουνάκι μου, σουτζουκάκι μου, λαχανοντολμαδάκι μου. Ε, μέσα σε όλα αυτά κάπου θα σας έχω πετύχει δεν μπορεί. Κάτι από όλα αυτά θα έχετε πει, ή έστω ακούσει αν είστε από τους σκληρούς «δεν λέω τέτοια εγώ », κατά την διάρκεια του ερωτικού σας βίου –πολυτάραχου ή μη δεν έχει σημασία-. Τα χαριτωμένα υποκοριστικά, τα τρυφερά προσωνύμια, αυτά τα γλυκόλογα τελοσπάντων που ανταλλάζουν αναμεταξύ τους τα ζευγάρια αποτελούν πέρα από ένδειξη οικειότητας, έναν ολόκληρο μυστικό κώδικα επικοινωνίας. Αυτή η ιδιωτική γλώσσα που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ανθρώπους που τους δένει μια σχέση κάπως στενότερη, ακόμη και αν στα αυτιά του τρίτου ηχεί συχνά αστεία, για να μην πω γελοία και το χοντρύνω το πράγμα, είναι κάτι που τα δικά μου αυτιά τουλάχιστον υποδέχονται πάντοτε ως κάτι μαγικό. Μαγικό το βρίσκω ακόμη και όταν τα γλυκόλογα δεν απευθύνονται σε μένα και γι’ αυτό παρακαλώ μην παραξενεύεστε αν είστε φίλος και με δείτε να χαμογελάω σαν ηλίθια όταν απευθυνόμενος στο καθήμενο παραπλεύρως έτερο σας ήμισυ, το αποκαλέσετε παραδείγματος χάριν, «γατουλίνι». Όχι, διόλου δεν έχω μπερδευτεί και σίγουρα δεν έχω καθόλου την εντύπωση πως είμαι εγώ το «γατουλίνι» σας. Απλά μου αρέσει να ακούω τέτοια. Σε μία κατάσταση ιδανική, τα λόγια αυτά δεν ξεστομίζονται ποτέ από συνήθεια. Αντίθετα, είναι λέξεις προσεκτικά επιλεγμένες και πάντοτε φορτισμένες από παλλόμενο αίσθημα, ικανές να προκαλέσουν άμα τη εμφανίσει τους σκίρτημα και δόνηση στα σπλάχνα του συναισθηματικά εμπλεκόμενου αποδέκτη. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η ομορφιά τους. Σε αυτήν την ξεχωριστή τους δύναμη να συγκινούν αμέσως και δίχως περιττές διαδρομές, τον τυχερό μυημένο στον μυστικό τους κώδικα. Ακόμη πιο ωραία είναι όταν οι λέξεις αυτές έχουν αποκτήσει την δύναμη τους μέσα από γεγονότα, ιστορίες δηλαδή προσωπικές που σημάδεψαν τους ανθρώπους και οδήγησαν στην επιλογή του «σουτζουκάκι» ή του «αρκουδάκι» ως τα κατάλληλα χαϊδευτικά. Ναι, ναι, και παρακαλώ μην κουνάτε το κεφάλι σας μουρμουρίζοντας απαξιωτικά, «Άσε μας τώρα μεγάλοι άνθρωποι να λέμε για σουτζούκια και αρκούδες ο ένας στον άλλον». Είναι πολύ κρίμα να στερεί κανείς την γλύκα από την ζωή του. Αφήστε που είναι και εξαιρετικά αποτελεσματικά αυτά τα προσωνύμια σε μια ολόκληρη σειρά περιστάσεων. Φανταστείτε ας πούμε το παρακάτω παράδειγμα. Δείτε την εικόνα ενός ζευγαριού σε ένταση που ας υποθέσουμε έχει τσακωθεί για λόγο ασήμαντο (ως συνήθως). Κάθονται και οι δύο μουτρωμένοι σε ένα καφέ, γνωρίζουν πολύ καλά πόσο ασήμαντη υπήρξε η αφορμή, θέλουν να πουν κατιτίς για να φτιάξει η ατμόσφαιρα και να που μόλις ο ένας από τους δύο συλλαβίζει ένα λυτρωτικό «σουτζουκάκι μου», ως δια μαγείας όλα λύνονται. Λύνονται μάλιστα πολύ πιο ομαλά από ότι θα συνέβαινε με μια άλλη, προς την ίδια κατεύθυνση εξομάλυνσης, φράση του τύπου «έλα ας μην είμαστε έτσι, πραγματικά δεν έγινε και τίποτα, υπερβάλουμε», μιας και το σουτζουκάκι και την φράση που μόλις προανέφερα εμπερικλείει και επιπλέον αποτελεί χάδι λεκτικό, υποβάλει αίσθημα, φέρει μέσα του μνήμη και ουσία μυστική. Ναι και το σουτζουκάκι, και το γατουλίνι και το αρκούδι. Και σας ικετεύω, μην ακούσω κανέναν να δηλώνει με σκληράδα ξεχασμένη στις τσέπες του παντελονιού της ελληνικής ασπρόμαυρης του Φαίδωνα Γεωργίτση «εγώ δεν λέω τέτοιες χαζομάρες, είμαι σοβαρός άνθρωπος εγώ και κάνω πράξεις» γιατί μεγαλύτερη μπούρδα επί του θέματος δεν νομίζω πως μπορεί να ειπωθεί. Πρώτον διότι έχω ήδη εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους τα «σουτζουκάκια» δεν είναι χαζομάρες, δεύτερον διότι κανένα λογικό επιχείρημα δεν μπορεί να αιτιολογήσει επαρκώς το γιατί κάποιος που κάνει πράξεις δεν μπορεί να λέει και λέξεις και τρίτον και σημαντικότερο όλων, διότι αγαπητοί μου, ο λόγος, ΕΙΝΑΙ πράξη. Ιδίως μάλιστα αν περηφανεύεσαι πως είσαι σοβαρός άνθρωπος...