Πάνω στο γραφείο μου, δίπλα στο ροζ φλυτζάνι που έχω γεμίσει με μολύβια, είναι ακουμπισμένος ένας μεγάλος συνδετήρας κίτρινος. Δεν συνδέει επί του παρόντος τίποτα. Μένει εκεί εδώ και μέρες επιθυμώντας κάτι να βρεθεί για να το συνδέσει. Περιμένει και επιθυμεί. Περιμένει και άλλο. Η ζωή περνάει απ’ το γραφείο μου, μένει για λίγο να παίξουμε και ξαναφεύγει ασύνδετη, σε κομμάτια εδώ και εκεί. Τυχαίνει και γνωρίζω έναν θλιμμένο άνθρωπο. Μετά γνωρίζω άλλον ένα. Έχω γνωρίσει τελικά μέσα στα χρόνια πολλούς θλιμμένους ανθρώπους. Λέω πως αν μπορούσα με έναν τρόπο να τους συνδέσω με τον κίτρινο συνδετήρα, αυτούς και τις θλίψεις τους μαζί, ίσως αυτή η συνδεδεμένη θλίψη να τους έδινε τελικά μια κάποια απάντηση. Βλέπεις θαρρώ πως το ζήτημα δεν είναι αν η ζωή είναι ωραία. Το ζήτημα δεν είναι να βρεις τρόπο σωστό για να κοιτάς μια ζωή που άλλοτε μοιάζει καλλονή και άλλοτε τέρας. Ζήτημα είναι που στην ζωή είμαστε όλοι μαζί. Το μαζί πρέπει να είναι το ζήτημα.