Seasonal Feeling #8

Άργησα σήμερα γιατί διαβάζω. Πάλι. Τα άφησα όμως για λίγο τα βιβλία γιατί έπαθα πάλι το γνωστό με την ονειροπόληση και μετά απο άκαρπες προσπάθεια να μαζέψω το μυαλό μου και να συγκεντρωθώ, αποφάνθηκα πως χρειάζομαι διάλειμμα. Πάλι.
Διάβασα λοιπόν για να ξεκουράσω το κεφάλι μου τα μπλογκ μερικών φίλων ("φίλων" διαδικτυακών, ούτε πως μοιάζουν δεν ξέρω) και μετά άρχισα να επεξεργάζομαι την εξής σκέψη. Ο καλύτερος (κατά την γνώμη μου) τρόπος να μάθεις την ιστορία μιας περιόδου-ενός ανθρώπου-μιας περιοχής είναι να διαβάσεις ένα βιβλίο. Μην παρεξηγηθούμε εδώ, δεν εννοώ να διαβάσεις ένα βιβλίο που θα πραγματεύεται για παράδειγμα τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα (αν ο 20ς αιώνας είναι το ζητούμενο) αλλά αντίθετα να διαβάσεις ένα (και δύο και τρία και όσα αντέχεις) βιβλία που γράφτηκαν εκείνη ακριβώς την περίοδο. Έτσι και όχι με στείρα περιγραφή έρχεσαι κοντύτερα στο αντικείμενο (όχι του πόθου) του ενδιαφέροντος σου. Για παράδειγμα, χίλιες φορές απο το να διαβάσω μια δεκασέλιδη ανάλυση για τους καταραμένους ποιητές, να διαβάσω ένα ποίημα του Μπωντλαίρ. Και χίλιες φορές απο μια διατριβή για τους μοντερνιστές, μια ματιά στο Wasteland του Ελιοτ. Με την ίδια ακριβώς λογική, απο το να ακούω αναλύσεις του οποιουδήποτε γραμματικού σε ρόλο γραμματιζούμενου της κακιάς ώρας για την " δύσκολη εποχή μας" την "κατάρρευσή του συστήματος" την "γενικευμένη κρίση σε όλους τους τομείς" και τους "συνταραγμένους θεσμούς" διαβάζω τα μπλόγκ των "φίλων" μου.
Ο Έλιοτ λοιπόν στο Wasteland του μας έλεγε (έλεγε στο κοινό του τότε) "I will show you fear in a handfull of dust" (θα σου δείξω τον φόβο σε μια φούχτα σκόνης -δική μου η μετάφραση γιατί δεν ξέρω πώς αποδόθηκε στα ελληνικά-). Και το εννοούσε. Γιατί μόνο σκόνη έβλεπε και γιατί τίποτε δεν ήταν περισσότερο ριζωμένο στις ψυχούλες του κόσμου εκείνων των χρόνων απο όσο ο φόβος. Φόβος σε όλα και για όλα (και δεν είχαν και πολύ άδικο για τούτο το συναίσθημα αν σκεφτείς οτι μετά απο λίγο χώρια απο τα ζόρια της καθημερινότητας, τους χτύπησε κατάκέφαλα ο φασισμός, ο ναζισμός και ο κομμουνισμος μαζί). Αναλογικά σήμερα θα έπρεπε να διαβάζω τους σημερινούς ποιητές μας για να πάρω μυρωδιά τί τρέχει, σωστά; Αμ δε. 1ον, οι μισοί απο δαύτους είναι παροπλισμένοι διότι γέρασαν και βαρέθηκαν τον μάταιο τούτο κόσμο και τα λόγια του (δεκτό αν και δεν τους συγχωρώ)
2ον οι άλλοι μισοί, αν και νεότεροι (εννοώ γύρω στα 50-60) αυτοί δηλαδή που διέπρεψαν στην δεκαετία του 70 και δώθε, ή τους έχει σταθεί κουκούτσι στον λαιμό και δεν βγάζουν ούτε λέξη, ή έχουν τόσο αλλοτριωθεί απο την τριγύρω βρώμα που και να μιλήσουν μόνο κοασμός βατράχου θα ακουστεί και τίποτα πέραν αυτού. (οπότε καλά κάνουν και μένουν μέσα στα κουστούμια τους παρέα με το κουκούτσι τους)

Άρα; Άρα διαβάζω τα μπλόγκς των "φίλων" μου. Που είναι και ποιητές και έξυπνοι και πεπαιδευμένοι και τσαμπουκάδες και άμα λάχει τα κουκούτσια στην ανάγκη τα μασάνε. Αυτοί λοιπόν οι άγνωστοι φίλοι μου ξέφυγαν απο την χιλιοπιπιλισμένη καραμέλα της "μοναξιάς", του "ατομισμού", του "εγκλωβισμού" και όλων αυτών των εξυπνακίστικων -ισμών και άρχισαν να μιλάνε για άλλα πράγματα. Λένε για τα νεύρα τους (που είναι πολλά, πάρα πολλά) για την οργή (που μαζεύεται και τρομάζει) και λένε και για κάτι ακόμα. Λένε πως δεν νοιάζονται. Δεν νοιάζονται για τους κουμανταδόρους και τις αυθεντίες. Βρίσκουν μόνοι λύσεις, παράθυρα, τρύπες. Φυσικά και αποδοκιμάζουν, θυμώνουν και μετά γυρνάνε την πλάτη τους ρίχνουν μια μούτζα πίσω και προχωράνε μόνοι τους. Και ότι κάτσει. Αν κάτσει (που μακάρι να τους κάτσει). Δεν σας θυμίζουν λίγο τους μπαμπάδες μας που φεύγαν απο τα χωριά τους ξυπόλητοι και δίχως τίποτα σίγουρο στα χέρια αυτοί οι φίλοι μου;
Εμένα πολύ.
Τις ίδιες μούτζες ρίχνουμε διαχρονικά και συνεχίζουμε ξυπόλυτοι με μόνη παρηγοριά το οτι και ο δίπλα μας κάνει το ίδιο.