Seasonal Feeling #7

Είναι κάτι μέρες, ...μα τι μέρες. Ξυπνάς και θολωμένος ακόμα απο τα όνειρα δεν έχεις συναίσθηση του τί σου επιφυλάσσει η μοίρα για αργότερα. Σηκώνεσαι απο το κρεββάτι με μόνη προσδοκία μια κούπα καφέ και πας στο μπάνιο. Όλα μπορούν να αρχίσουν απο το μπάνιο (και εκεί συνήθως αρχίζουν σύμφωνα τουλάχιστον με την δική μου εμπειρία). Παίρνεις την σκληρή απόφαση να ρίξεις λίγο κρύο νερό στο πρόσωπο σου και ενώ κάνεις τις πρώτες μηχανικές κινήσεις με το μυαλό ακόμη στην κούπα του καφέ, μουσκεύεις τα μανίκια της πιτζάμας σου. Μισώ τα μουσκεμένα μανίκια. Αλλάζεις βαρυγκομώντας. Αν δεν είχες βρέξει τα μανίκια θα έπινες ήδη καφέ με τις πυτζάμες, αλλά δεν δίνεις σημασία ακόμη και αν αυτό είναι το πρώτο σημάδι για όσα θα ακολουθήσουν. Δεν έχεις ακόμη υποψιαστεί πως πρόκειται για μια απο "αυτές" τις μέρες. Επόμενη στάση κουζίνα. Εντάξει ο καφές. Το νερό βράζει, κινήσεις μηχανικές. Σηκώνεις την κούπα και τα βήμματα μέχρι το γραφείο (στο γραφείο μου πίνω καφέ) είναι λίγα και μετρημένα. Τί θα μπορούσε να πάει στραβά; Όλα. Φτάνεις στην γνωστή θέση και το μισό απο το περιεχόμενο της κούπας είναι μοιρασμένο ανάμεσα στο πάτωμα και τα χέρια σου. Πίσω στην κουζίνα, βέτεξ, πλύσιμο και μια μικρή βρισιά ενώ καθαρίζεις τον διάσπαρτο λεκέ στο πάτωμα. Τώρα έχεις αρχίσει να υποψιάζεσαι πως κάποιος σου την έχει στημένη απο το πρωί. Επιστρέφεις στο γραφείο. Φυσικά και πατάς με ξυπόλητα πόδια στο βρεγμένο κομμάτι του πατώματος και ας προσπάθησες να το αποφύγεις. Βρεγμένη πατούσα. Κάθεσαι. Πρώτη αναθεματισμένη γουλιά απο τον περιβόητο πια καφέ. Φέρνεις την κούπα στα χείλη και αυτό είναι κάτι που το κάνεις απο τότε που σου κόψαν το μπμπερό (τότε με γάλα τώρα με κάφε). Πες μου λοιπόν πώς γίνεται το παρακάτω. Φέρνεις την κούπα με τον καφέ κοντά στο στόμα, ανοίγεις, πίνεις και μαζί με εσένα πίνει το πιγούνι σου και η μπλούζα σου επίσης. Λάθος υπολογισμός, μεγαλύτερη ορμή, τα νεύρα μου, στο διάβολο με τον καφέ σε κούπες. Απο αύριο φραππέ με καλαμάκι και αφρό τόσο σφικτό που δεν θα μετακινείται με τίποτα από το ποτήρι του. Αλλά δεν έχει σημασία. Τώρα έχεις λερωθεί, το πιγούνι σου κολλάει, ο καφές λεκιάζει, ο γείτονας που του κλέβεις την σύνδεση κλείδωσε το ίντερνετ και πρέπει να βγεις στο μπαλκόνι σε αναζήτηση θύματος και απο πάνω έχεις αρχίσει να φοβάσαι οτι οι απαντήσεις που έδωσες στην χθεσινή σου εξέταση μοιάζουν απλώς με την καρικατούρα όσων πραγματικά έπρεπε να απαντήσεις.
Κάτι μέρες... μα τί μερες...