Seasonal Feeling #6

Εγραψαααααααα!!(ελπίζω καλά)
Τρελαίνομαι απο την χαρά μου κάθε φορά που περνάει ο Καρπουζάς απο την γειτονιά. Προς μεγάλη τέρψη μου αυτό συμβαίνει τουλάχιστον δύο φορές την μέρα. Έχει καρπούζια μέλι και με την βούλα και με το μαχαίρι ο τύπος και επιπλέον έχει και ένα μεγάφωνο απο αυτά που βουίζουν όλο παράσιτα αδιαλείπτως. Φυσικά η φωνή του είναι απαράδεκτα ένρινη και εμποτισμένη απο το ύφος που συναντάει κανείς στις λαϊκές αγορές, (μιας και οι ντελάληδες για θεάματα δεν ευδοκιμούν στις μέρες μας ώστε να τους αναφέρω ως παράδειγμα) και το αυτοκίνητο-καρότσα του είναι κόκκινο (γιατί κάνει αντίθεση με το πράσινο του καρπουζιού). Καρπούζι δεν έχω πάρει ακόμα γιατί μου φαίνεται νωρίς (αν δεν είναι Αύγουστος εγώ καρπούζι δεν αγοράζω) αλλά πραγματικά πολύ θα ήθελα να δω και την φάτσα του Καρπουζά μου και να ολοκληρώσω την σύνθεση της εικόνας του. Εσείς το κάνετε αυτό ποτέ; Να φτιάχνετε τις ιστορίες αγνώστων ανθρώπων; Φαντάζομαι πως όλοι το έχουμε κάνει μια δυο φορές. Έχω μερικά τέτοια περιστατικά πολύ έντονα εν τυπωμένα στη μνήμη μου. Καταρχήν να εξηγηθώ και να κάνω σαφές οτι δεν είμαι καμιά τρελή που όποιον άγνωστο πετύχει στον δρόμο του φτιάχνει και μια ιστορία για να τον στολίσει. Ιστορίες φτιάχνω μόνο κάτω απο πολύ συγκεκριμένες συνθήκες. α) Όταν βαριέμαι πολύ και το μόνο που απομένει είναι να παρατηρώ τον κόσμο και να ορμάω καταπάνω στην ονειροφαντασία και β) όταν κάποιος ή κάποια, για οποιονδήποτε λόγο μου τραβήξει το ενδιαφέρον τόσο ώστε να συνεχίσω να τον σκέφτομαι για αρκετή ώρα αφότου έχει κάνει το φευγαλέο πέρασμα του στην ζωή μου. Θυμάμαι για παράδειγμα έναν τύπο στα Χανιά που τον είδα για ένα λεπτό πάνω κάτω. Πέρασε απο μπροστά μου με το ποδήλατο και αυτό ήταν. Για την ακρίβεια δεν κατάφερα να δω τα χαρακτηριστικά του και ούτε είμαι σε θέση αυτή την στιγμή να ανακαλέσω ας πούμε τον σωματότυπο ή έστω τα ρούχα του. Θυμάμαι όμως το πιο βασικό. Ο άντρας αυτός είχε πίσω στην σχάρα του ποδηλάτου του, ένα μεγάλο μπουκάλι coca cola γεμάτο με λάδι. Σιγά τα αυγά θα μου πείτε τώρα. Ναι δεν λέω τίποτα ουσιώδες δεν ήταν, αλλά εμένα η αντίθεση μου έκανε εντύπωση. Το λάδι είχε ένα καθαρό χρυσοπράσινο χρώμα και γυάλιζε στο φως και απο πάνω του ήταν η αμερικάνικη φίρμα δροσιάς με την γνωστή καλλιγραφία της coca cola. Θεώρησα οτι ο νεαρός ήθελε να πει ένα κατιτίς. Ή κορόιδευε την coca cola και όσα έχουμε συνηθίσει να λέμε οτι εκπροσωπεί αδειάζοντας το αναψυκτικό στον νεροχύτη του με σκοπό να γεμίσει το μπουκάλι της με κάτι αληθινά σημαντικό όπως το λάδι, ή ήθελε μονάχα να μου δείξει την σύγκλιση, την σύνθεση, την μείξη, την ανακατωσούρα τέλος πάντως των πραγμάτων, των κόσμων και των ιδεών. Όπως και να έχει εγώ τον έκανα αντάρτη στα βουνά, εθελοντή γιατρό του κόσμου, οικολόγο ακτιβιστή.. Κάτι τέλος πάντων γενναίο και εξωτικό για να μου ταιριάζει και στα γούστα μου. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως τίποτε απο αυτά βέβαια δεν αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα. Το πιθανότερο όλων είναι για παράδειγμα η μάνα του ποδηλάτη να του ζήτησε να πεταχτεί και να της φέρει λιγάκι λάδι απο κάποιον συγγενή που είχε θα χε βγάλει πρόσφατα φρέσκο, για να το δοκιμάσει. Ή κάτι ανάλογης σημασίας. Πού να ήξερε ο άνθρωπος οτι εγώ δέκα χρόνια μετά ακόμη θυμάμαι το λάδι του θείου του να χρυσίζει μέσα στο πλαστικό μπουκάλι. Δεν το ξέρει και αυτό είναι το ωραίο.
Τόσοι άνθρωποι που περνάνε με ποδήλατα ή με τα πόδια και μας αφήνουν ένα κάτι, ένα τόσο δά μικρό κέρασμα που το φυλάμε για πάντα και αυτοί ας μην το ξέρουν.
Δεν είναι ωραίο;