Τρέμω την στιγμή που παρουσίες πνευμάτων δεν θα με ειδοποιούν με ανάσες στον αυχένα, την ώρα που η μυρωδιά των χρωμάτων θα χαθεί και ο φόβος για τα ακατάληπτα μουρμουρητά στο αυτί μου πάψει. Τρέμω μήπως φτάσει η στιγμή να ενωθώ με τον κόσμο και το σώμα μου αντί να ταξιδέψει λεύτερο, διασπαστεί σε μικρά μικρά κομματάκια ενέργειας για να κολλήσει επάνω σου. Τρέμω.



1
Το πιο λαμπρό σημείο στο σώμα του θηλυκού μισού είναι οι ώμοι. Ότι χρώμα και αν έχουν, γαλακτερό ή σταρένιο. Έχουν κοιλότητες και γωνίες, βαθουλώματα μητρικά και κορφές σαν του πατέρα μου. Και μια ευθεία αυστηρή. Έναν ορίζοντα έξω.




Τελεσίγραφο
Αν μεγαλώσω κατά το κοινό αίσθημα και το προσδοκώμενο, αν επιτύχω να σας ανταμείψω κατά πώς το αξίζετε εσείς και οι προσδοκίες σας τότε αλήθεια το υπόσχομαι θα προσπαθήσω να κουμπώσω το καπάκι μου γερά, ίσως και να το καρφώσω ακόμη για σιγουριά, και θα μείνω εκεί, αμίλητη και ακούνητη στην θέση μου, ώσπου να μυρίσω άσχημα και να θυμηθείτε να με θάψετε.
stop.



Μαρία Νεφέλη

«Παντού την είδα.»
Σε γεμάτες πλατείες στο κέντρο να χορεύει με πουλιά.
Σε παράθυρα και κήπους να χορταίνει την πείνα της με χώματα.
Να κλαίει στην αγκαλιά μιας γέφυρας και να πηδάει γελαστή μπροστά σε φορτηγά.
Να πεθαίνει σαν ζάχαρη κρυσταλλένια σε θάλασσες και να σταματά τον καιρό με το ένα δάκτυλο σε προσταγή.
Να εκτοξεύεται και να μεθά με μελάνια και ζωγραφιστούς διαβόλους.
«Δεν την έπιασα ποτέ και δεν της πήρα τίποτα.»