Έφτασες και κρατιέμαι στις άκρες
του τοίχου
πόδια κρεμάμενα, σφιχτά
κλειδώνει η λεκάνη
στα νύχια ασβέστης
-πότε πρόλαβα να ασπρίσω;
Θα σπάσει το ακροκέραμο δεν με βαστά, τ αφήνω
γραπώνομαι
από το γείσο του καπέλου σου
μαζί στο βήμα
τι ντελικάτα που
τετραγωνίζεις το waltz!
Φοράς κουστούμι και αυτή την φορά
σου είπα μισώ τα κουστούμια
ασκέπαστος θέλω να έρχεσαι.
Τώρα γλιστράω στην τσάκιση και στα λουστρίνια σου
βλέπεις;
ο τελευταίος φθόγγος μου τσακίστηκε στα δόντια σου
δεν ακούς
βρόγχος
κάτι λαβίδες μ αρπάζουν
με τραβούν στην επανάληψη.

Κι όμως
χθές απ' το στήθος μου
έτρεχε γάλα.






"Πάει, βράδιασε" Με προδίδουν οι λέξεις. Νιώθω πως κάτι χάθηκε. Το φώς.


http://www.youtube.com/watch?v=xrjg3jzP2uI&feature=PlayList&p=7765AAFCF322DC72&index=35&playnext=7&playnext_from=PL

(η μουσική κρίνεται απαραίτητη)

Πώς το λέει ο Ουγγαρέτι να δεις.. Είναι αυτό το ποίημα του, με τίτλο «Ανία» που ξεκινά με έναν στίχο, έκθετο, να φέρνει βόλτα μια στροφή ολάκερη μονάχος του.

Ανία

Επίσης αυτή η νύχτα θα περάσει.

(...)

Αυτό. Δεν είναι εξαίσιος; Ο ενθουσιασμός μου όταν τον διάβασα πρώτη φορά, ήταν μεγάλος. Μάλιστα, αν ήμουν εγώ ο Ουγγαρέτι ούτε που θα το σκεφτόμουν να συνεχίσω και να γράψω παρακάτω. Όλο το νόημα και η αίσθηση έχει συμπυκνωθεί υπέροχα σε πέντε μόνο λέξεις, με το «επίσης» να κάνει εξαιρετική δουλειά στην μπροστινή του θέση. Αρκεί.

Θυμήθηκα ξαφνικά τον Γκιουζέπε και το ποίημα του γιατί σήμερα ακούω μουσική που μόνο μαζί του ταιριάζει. Η συνδρομή του μέσα στο πρώτο δεκάλεπτο κρίθηκε απαραίτητη και έτσι ανασύρθηκε άρον άρον απο την βιβλιοθήκη -λιγάκι σκονισμένος βέβαια, αλλά δεν νομίζω να μου κρατήσει πόζα-. Άσε που τέτοιοι ρομαντικοί τύποι σαν και αυτόν σου θυμώνουν μόνο αν τους κατεβάσεις από το ράφι σου με σκοπό να τους ξεγυμνώσεις σε εργασίες που «ψηλαφίζουν τις Πετραρχικές καταβολές» στο έργο τους και την «εξέλιξη του σονέτου στην μοντέρνα λυρική ποίηση». Αν υπάρχει πραγματική ανάγκη (καλή ώρα) δεν κρατάνε μούτρα. Ξέρουν αυτοί. Που λέτε, ο συγκεκριμένος είναι ένας από τους στενούς μου φίλους. Μοιάζει με εκείνους τους καλόβολους που δεν γκρινιάζουν ποτέ ακόμη και αν τους θυμηθείς ξαφνικά μετά από χρόνια και αρχίσεις τα φρενήρη μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα. Εκείνον τον ξεσηκώνεις γιατί βουλιάζεις στην απόγνωση ενώ ακούς τον Glenn Gould και καταριέσαι που παράτησες το πιάνο και αυτός σου απαντά μέσα απο τον ύπνο,

Απόψε

Πουνέντες
στηρίζει σήμερα
τη μελαγχολία μου

Και ησυχάζεις... Γιατί φυσάει. Γιατί απόψε τίποτε δεν είναι πιο φυσικό από το να μελαγχολείς.

Έπειτα, όταν εμφανιστεί ο Chopin στο προσκήνιο http://www.youtube.com/watch?v=QAcAWWU_0mE&feature=related

η νύχτα έχει ήδη πέσει για τα καλά στον τέταρτο όροφο και γυρνάς τις σελίδες. Τώρα δεν έχει αγωνίες, η μελαγχολία γλυκαίνει, οι κεραίες κρύφτηκαν. Θα σηκώσω τις τέντες μήπως και ο ουρανός με φλερτάρει απόψε. Αυτός μου γράφει

Τί τραγούδι υψώθηκε απόψε
Που νιώθηκε
Απ τον κρυστάλλινο ήχος της καρδιάς
Τ άστρα

Τί πηγαία γιορτή
καρδιάς στο γάμο.

Υπήρξα
Έλος σκοταδιού.

Τώρα πιπιλώ
σαν μωρό τη μανούλα
το διάστημα

Τώρα είμαι μεθυσμένος
απο το Σύμπαν

http://www.youtube.com/watch?v=SKd0VII-l3A
Κάνει λιγάκι κρύο τώρα εδώ έξω αλλά έχει φεγγάρι και δεν με πειράζει. Μόνο το Clair de lune μπορεί να με λυγίσει. Και το αφήνω. Το χω πάρει απόφαση πια,

...μονάχη κι ολόγυμνη
δίχως αντικατοπτρισμούς
κουβαλάω την ψυχή μου.