Η φούστα που κρέμεται στο παραβάν είναι δική μου. Το ξέρω σίγουρα, θυμάμαι πως την αγόρασα περίπου πριν ένα μήνα και μου κόστισε δέκα λεπτά καθυστέρηση από το ραντεβού μας. Τα πόδια μου αμβλεία γωνία. Γιατί κρατάει διαστολέα αυτός;
Φόρεσε και εκείνα τα απαίσια λευκά γάντια. Παίζει μαζί τους καθώς εφαρμόζουν. Τα τραβάει να ακουστεί αυτός ο λαστιχένιος ήχος που με ανατριχιάζει. Τι πάει να κάνει; Χθες ο γιατρός μου ο Κύριος Σπύρος μου ζούληξε λίγο την κοιλίτσα «πονάει εδώ; εδώ;» είδε τον λαιμό μου με εκείνο το ξυλάκι που κάνει και για παγωτά «κάνε Α, μεγάλο ΑΑΑ» και με γαργάλησε με τα ακουστικά του. Δεν με πείραξε πολύ το κρύο. Είπε πως αν είμαι φρόνιμη θα μου δώσει να ακούσω την καρδιά μου. Τικ-τικ-τικ... Εκείνη εκεί η φούστα που μοιάζει με άδειο σακί είναι δική μου. Αυτός έχει σκύψει, χαμένος ανάμεσα στα πόδια μου. Κάτι σκληρό με ξύνει. Μέσα και προς τα πάνω. Είναι τα πόδια μου ανοιγμένα ψηλά και δεν βλέπω. Αυτό το χάρτινο σεντόνι που με σκεπάζει βλέπω μόνο κ’ ύστερα την κορφή του κεφαλιού του. Μαύρα μαλλιά κατσαρά. Στεγνό στόμα. Κάνε ΑΑΑΑ τώρα αν μπορείς. ΑΑΑΑ. Δοκίμασε, δεν μπορείς. Στηθάγχη. Είναι δεμένα τα πόδια μου πως να τα κλείσω; Να ορμήσω μπρος. Λύσε με! Την φούστα μου! Τα κατσαρά μαλλιάααΑΑΑΑ!. Δεν μπορείς! Κλείσε τα μάτια. Κρύο. Τικ ...τικ ...τικ ...τικ

«Τελειώσαμε. Ντυθείτε.»




- - -




Σε φαντάζομαι
τι εμμονή
να σε φαντάζομαι
και να σου φτιάχνω σχήματα
αψίδες να περνάς.

Ξέρω από πριν την αίσθηση
την γεύση που θα έχω
όταν θα αποχωρίζονται τα χείλη απ το ποτό
και εσύ θα πλησιάζεις
στο γωνιακό μου τραπέζι
το φωτισμένο προσδοκία

Ξέρω από πριν την αίσθηση
μούδιασμα
χνούδι
σύσπαση μυών, σπινθήρες
και μια αναγνώριση κρυφή
ν’ αντανακλάται.


Ίσως βέβαια να μην γίνει έτσι τελικά
να μην με τυλίξει πάχνη
κι ούτε να βρω κρυστάλλινη διαύγεια
στην πρώτη μας στιγμή.

Τότε, ίσως να κάνω πως δεν σε ξέρω
να τραβηχτώ πίσω στην σκιά
και να χαρίσω την καρέκλα σου στην διπλανή παρέα.

Φύγε και συ δραματικά
γυρνώντας πρώτα τον ένα ώμο
αργά, σπαραχτικά ν’ ακολουθεί το σώμα
zoom out και απομακρύνεσαι
εγώ τραπέζι σκοτεινό
εσύ πλάνο με frame την πόρτα.

Μπα, μεγάλωσα.
Δεν γίνονται έτσι πια τα πράγματα
ανέλαβε η φύση.

Αν δεν παρουσιάζεις ελαττώματα εμφανή και
με πετύχεις Φλεβάρη ή Μάρτη
-Μου κάνεις, θα πω.