Μα τί στον κόρακα συμβαίνει στον επάνω όροφο; Αμ στο δίπλα διαμέρισμα; Μην φταίνε τ’ άστρα; Έχουμε νέα σελήνη; Αλλάζουν δέρμα τα φίδια; Γιατί τέτοια φαγωμάρα; Νόμιζα πως με την βροχή ο κόσμος ποτίζεται και ημερεύει. Εδώ όμως ανάψαν τα αίματα, ουρλιάζουν όλοι τους από το πρωί. Να μην τσακώνεστε τις Κυριακές αγαπημένοι μου γείτονες, γιατί είναι ημέρα αφιερωμένη στον Κύριο. Ξέρετε, αυτόν του ρετιρέ. Κυρίως όμως διότι με ενοχλείτε...!

- Α, να σημειώσω πως μετά από τρυφερή επίπληξη συνεπέστατης αναγνώστριας του Μπλογκ, επιστρέφω με την ουρά στα σκέλια στο πεζό χρονογράφημα διότι η ποίηση καθώς αντιλήφθηκα κάθεται βαριά στο στομάχι. Δεν σας αδικώ, ενίοτε μάλιστα, είναι μέρος της δουλειάς της ποίησης να κάθεται βαριά -σαν πέτρα- στο στομάχι.-

Λοιπόν όπως έγραψα ήδη, σήμερα που είπα πως θα ευχαριστηθώ βροχή και νεράκι φρέσκο από τους ουρανούς (τον ήχο της βροχής τον χαλαρωτικό που λένε και τον ηχογραφούν επι τούτου για να τον ακούν σε cd τα μεγαλοστελέχη στα ολόλευκα condo τους εκεί στο Aμέρικα) ε, σήμερα, οι γείτονες μου άρχιζαν να βγάζουν δόντια και νύχια και να παλεύουν μεταξύ τους λες και επρόκειτο να προβάρουν όλοι τους ρολάκι για τον σεληνιασμένο πρωταγωνιστή της «Λάμψης» (το the shine λέω, μην σκεφτεί κανείς τον Φώσκολο και τα πάρω). Κάτι η διπλανή single με την μαμά της και το φοβερό δίλημμα για το πού θα απιθώσει τις ζώνες και τα αξεσουάρ της (είναι τώρα αυτός λόγος για να χαλάσεις την βροχερή Κυριακή του γείτονα; όχι σας ρωτάω είναι;) κάτι το επάνω πάτωμα με τα οικονομικά τους (εντάξει αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος δεν αντιλέγω, αλλά γιατί πρέπει μαζί με εσάς και την τράπεζα να το μάθει και όλο το Μαρούσι ότι χρωστάτε βρε παιδιά;) και εγώ με αυτά και αυτά προκοπή δεν έχω δει ακόμη. Δεν μπορεί όμως, θα φωνάξουν, θα χιμήξουν, ε, τέλος πάντων κάποια στιγμή θα κουραστούν και θα σωπάσουν. Και τότε θα έρθει η σειρά μου! Ότι πιο θορυβώδες υπάρχει στην δισκοθήκη μου θα το ακούσουν στην διαπασών και σε επανάληψη ώσπου να τους πέσουν τα αυτιά και να το λάβουν το μήνυμα. Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. ΔΗΛΑΔΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ. ΖΩΑΑΑΑΑΑ

(θα επιστρέψω αργότερα όταν με το καλό ανακτήσω την ηρεμία μου)