-χρωστούμενο απο χθες-

Γράμμα σε φίλο.

Δεν θέλω να σου δίνω συμβουλές γαμώτο. Κάθε φορά που σε βρίσκω ανάμεσα σε πόνους και ποτά το τελευταίο που με ενδιαφέρει είναι οι συμβουλές. Ούτε να σου πω αν έχεις άδικο η δίκαιο μπορώ. Σάμπως θα κάνει διαφορά; Να γελάς θέλω. Να ξέρω πως αντέχεις. Να σε αγαπάς. Μπορώ αν θες να σε πάρω αγκαλιά μια νύχτα αφιέρωμα σε b-movies κι ούτε ένα σχόλιο να μην κάνω για τις επιλογές σου-θα τρώω σιωπηλά τα πατατάκια μου στον καναπέ και θα χω τα πόδια στριμωγμένα σε άσπρες κάλτσες. Μπορώ να σου φτιάξω τα αρχεία του υπολογιστή σου, να τσακωθώ με τους εχθρούς σου και να φροντίζω κάθε μέρα όλα σου τα κατοικίδια. Μπορώ να περπατήσω με δεμένα μάτια ξυπόλυτη στην παλιά πόλη, μπορώ να αντέξω την μυρωδιά του λιμανιού και να φάω όλες τις καυτερές πιπεριές στο μεξικάνικο restaurant. Για χάρη σου. Μπορώ να αλλάξω τις πολιτικές μου πεποιθήσεις και τον καφέ μου, να αποκτήσω θεό, να κλείσω την μουσική μου στην ντουλάπα, να διαβάζω βίπερ, να γίνω ξανθιά. Για χάρη σου!

Εσύ για χάρη μου, μπορείς μια φορά να σε δεις μέσα απ’ τα μάτια μου;