Ένας βόμβος στα αυτιά μου που δεν λέει να πάψει για να ησυχάσω λίγο. Να με αφήσει να κάνω τις δουλειές μου απερίσπαστη και έστω για λίγο μόνο να ξεκουραστώ. Ένα τριβέλισμα συνεχές, λες και εγκαταστάθηκε τριζόνι στο μυαλό μου και τρίβει τα πόδια του νυχθημερόν σε ερωτικό κάλεσμα. Το σιχαμένο. Σταμάτα σου λέω, πάψε! Έχω δουλειές να κάνω, πρέπει να ζω σαν κανονικός άνθρωπος, πρέπει να μπορώ να συγκεντρωθώ, πρέπει να υπάρχω όπως οι άλλοι. Οι κανονικοί άλλοι. Τι μανία αυτή να διαχωρίζουμε πάντα τον αυτό μας από τους άλλους, ε; Τους εκείνους, τους αυτούς. Σιγά που είναι κανονικοί οι άλλοι και μόνο εγώ έχω τριζόνι. Και αυτοί έχουν. Μπορεί να το έχουν συνηθίσει, ή να έχουν βρει έναν τρόπο να το σταματάνε. Μπορεί ακόμα να κάνουν πως δεν το ακούν (μπράβο σας, σας θαυμάζω εσάς που το καταφέρατε) ή μπορεί τέλος τέλος να το κάρφωσαν με καρφίτσα σε πίνακα απο φελλό και να το έχουν στολίσει σε προθήκη στο χολ των σπλάχνων τους.
Πάντως όλοι θα έχουν είμαι σίγουρη. Το δικό μου απλώς είναι από τα φωνακλάδικα ή βρίσκεται σε περίοδο αναπαραγωγής. Είναι από αυτά που αμα σου τύχει να τραγουδάνε για σένα, σε κρατάνε ξάγρυπνη όλο το βράδυ με εφιάλτες και μετά γίνονται δυνάστες της μέρας σου τριβελίζοντας ότι έχει απομείνει απο το μυαλό σου. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. ΤΡΙ... ΤΡΙ.. ΤΡΙ. Θέλω να μελετήσω, ΤΡΙΙ, θέλω να γράψω για την σχολή, ΤΡΙΙΙ, θέλω να αδειάσω το κεφάλι μου και να κοιτάω τον τοίχο στην σιωπή, ΤΡΙΙΙΙΙΙ. τρι, τρι, τρι τριζόνι. Εντάξει, ξέρω. Θα σε πάρω αγκαλιά, θα σε ταϊσω απο το μεδούλι μου, θα σε χαϊδέψω και θα σε αφήσω να μου κάνεις έρωτα.
Και αν χορτάσεις, θα έχω και εγώ περιθώριο για λίγη ζωή.