Δηλαδή τώρα εγώ πρέπει να πω αυτές τις αηδίες; Ότι θα σε αγαπώ για πάντα, για πάντα για πάντα, ώς το τέλος του κόσμου και την καταστροφή του ηλιακού συστήματος; Πρέπει να υποσχεθώ οτι δεν θα αλλάξω γνώμη και ότι έχοντας σώας τα φρένας έκανα εδώ και τώρα την επιλογή μου για το υπόλοιπο της μικρής ζωής μου; Ναι, ε; Άντε και πες οτι εγώ σταυρώνω τα δάχτυλα πίσω απο την πλάτη μου και τα λέω όλα αυτά, για να μην σε κακοκαρδίσω. Πρέπει εκτός αυτού να τα ακούσω κιόλας; Είναι απολύτως απαραίτητο;
Σου έχω εξηγήσει πολλές φορές οτι αισθάνομαι να σε αγαπάω αλλά εσύ δεν λες να καταλάβεις ότι αυτά τα υπόλοιπα μπλά μπλά είναι αρωματισμένες μπουρδολογίες με φιοριτούρες και τίποτε άλλο. Άσε που τα βαριέμαι. Αφόρητα. Είναι βρε άνθρωπέ μου αυτό το επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην αρχή-μέση και τέλος κάθε ερωτικής σχέσης που το έχω πλέον αποστηθίσει.
Στην αρχή σου κόβονται, πόδια, γόνατα, όρεξη και ικανότητα καθαρής σκέψης. Ξεχύνονται και κάτι ορμόνες λένε οι βιολόγοι στον εγκέφαλο και νομίζεις πως έχεις καταπιεί το χάπι της χαράς. Χanax ασυνταγογράφητο και τσάμπα. Βλέπεις πεταλούδες, χρώματα, αστέρια, είσαι ο πιο όμορφος, ο πιο δυνατός, ο πιο Πιο απο όλους και κάνεις και ασύστολο σεξ. Μπράβο σου, ωραία. Λίγο καιρό αργότερα, ηρεμεί κάπως το πράγμα. Τώρα μπορείς να απολαύσεις και καμιά συζήτηση χωρίς να τρέχει η γλώσσα σου να συμφωνήσει αμέσως με ότι παπαριά (παρντόν) σου ξεφουρνίζει το αντικείμενο του πόθου σου χωρίς δεύτερη σκέψη. Η κρίση σου και ο εαυτός σου σιγά σιγά επιστρέφει και είσαι πλέον ικανός να αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει χωρίς να φοράς αυτά τα τεράστια ροζ γυαλιά σε σχήμα καρδούλας. Η μέση μάλιστα, θαρρώ πως είναι μια σχετικά καλή περίοδος, μέχρι τουλάχιστον το γράφημα να φτάσει στην αιχμή εκείνη απο την οποία ξεκινάει και η πτώση. Μετά απο το κομβικό αυτό σημείο έρχεται η αρχή του τέλους και η πολύ γνωστή σε όλους μας ιστορία. Αρχίζεις να παρατηρείς ότι το έτερο σου ήμισυ δεν το χεις πια στην ίδια εκτίμηση, έχει βάλει και κάτι κιλά, είπε και αυτή τη μαλακία προχθές, δεν έχει και ιδέα απο τέχνη, οι φίλοι του είναι εκνευριστικοί, τα δάχτυλα του ποδιού του είναι λιγάκι στραβά, το αριστερό ρουθούνι του είναι κατα τί μεγαλύτερο απο το δεξί και επιπλέον σου θυμίζει πολύ τον πατέρα σου. Έ, εκεί πάνω στην κόψη του μαχαιριού αποφασίζεις αν θα αγνοήσεις τα συνεχόμενα προειδοποιητικά μηνύματα για το επερχόμενο τέλος και θα συμβιβαστείς για να επιστρέψεις στην φάση-μέση-σχέσης εκτιμώντας το δέσιμο (όποιο δέσιμο επέτυχε ο καθείς) ή θα αναποδογυρίσεις το ποτήρι με το νερό και θα τα κάνεις όλα θρύψαλα.
Επειδή λοιπόν εγώ ως τώρα καλέ μου είμαι της τακτικής θρύψαλα και μετά αρπάζω σκούπα φαράσι και σκουπιδοσακούλα, πριν βγω στην αγορά για καινούργια ποτήρια, μήπως να αφήναμε τις αμοιβαίες υποσχέσεις αιώνιας πίστης;

Όχι μην το παίρνεις άσχημα, μια πρόταση κάνω...