Ήταν μια θεά και το βλέπαμε όλοι. Μια πανέμορφη γυναίκα, εντυπωσιακή και καλοβαλμένη, με πρόσωπο και σώμα αψεγάδιαστο. Επιπλέον το ήξερε. Δεν μπορεί να μην το ήξερε, ο καθρέφτης είναι πολύ διαδεδομένο αντικείμενο στα σπίτια σήμερα και άλλωστε φαινόταν στο χαμόγελο και στο βήμα της. Απολύτως σίγουρη, και απολύτως συνειδητοποιημένη, περιέφερε τον εαυτό της ανάμεσα μας με αυτοπεποίθηση που θα ζήλευε και αυτός ο Ναπολέων την περίοδο των μεγάλων του επιτυχιών. Ήταν απλό. Ακριβώς όπως στα χαρτιά, όταν ξέρεις οτι έχεις το πιο δυνατό φύλλο. Δεν χρειάζεται να το κρύψεις, ούτε να μπλοφάρεις με προσποιητή ταπεινοφροσύνη. Το ξέρεις, ανοίγεις τα χαρτιά σου, κοιτάς με βλέμμα που λαμποκοπά, νικάς και μαζεύεις τα κέρδη σου. Αυτό έκανε και εκείνη. Κινιόταν όλο χάρη ανάμεσα στο πλήθος γνωρίζοντας αυτό που όλοι βλέπαμε έτσι και αλλιώς. Την αδιαφιλονίκητη υπεροχή της. Ύστερα μίλησε χαμογελώντας ευγενικά με μερικούς κυρίους, αντήλλαξε κομπλιμέντα και αβρότητες με μερικές κυρίες, χαριεντήστικε με κάποιους τολμηρούς νεαρούς και κοίταξε με συμπάθεια τις παραγκωνισμένες απο την λάμψη της νεαρές. Τελικά, ζήτησε να της καλέσουν ένα ταξί, φόρεσε το παλτό της και έφυγε.
Ε, τι νομίσατε; Συντροφεύεται η υπεροχή; Σάμπως μπορεί κανείς να μοιραστεί τέτοιο φύλλο;