Α, όλα κι όλα. Είναι ακόμη προνόμιο αντρικό το βρίσιμο. Το βρίσιμο με τα σωστά του λέω, έτσι; όχι το «άντε χάσου βρε βλάκα» της μάνας μου ούτε το «μα πόσο μαλάκας είσαι ρε Κώστα» της γκόμενας σου με την ένρινη φωνή και την τσίχλα. Λέω για βρίσιμο. Για καριόληδες, και γαμιόληδες, μουνιά, μουνόπανα και λοιπά ευφάνταστα. Τα ‘χει γράψει ωραία ο Δεληβοριάς στην υβρεοπομπή, να το βρεις και να τ’ ακούσεις στο γιου τιούμπ, σου το συστήνω. Πάντως το Έβερεστ μπορεί να το πάτησαν αλλά το όρος βρίσιμο οι γυναίκες ακόμη δεν το ‘χουν κατακτήσει. Σταμάτησε η πρόοδος στο στάδιο εκείνο στο οποίο αρχίσαμε μεταξύ μας οι φιλενάδες στο σχολείο να λέμε «έλα ρε μαλάκα» στην κολλητή ή να πειραζόμαστε με τα άλλα εφηβάκια στις τουαλέτες της συνοικιακής ντίσκο: «τα φτιάξατε τελικά παλιοπουτανάκι ε;» και «πάλι με τον Μήτσο θα βγεις μωρή τσούλα;».
Αλλά αυτά είναι μπεμπεκίσματα νηπίων. Εγώ, δημοσίως τουλάχιστον, γυναίκα που να θυμώσει, να κρανιωθεί και να πεταχτεί έξω απο το αυτοκίνητο, να κολλήσει την μούρη της στο τζάμι του απέναντι και να φωνάξει «βγες έξω ρε αρχίδι μη σου γαμήσω ότι έχεις και δεν έχεις παλιομπασταρδε ξεκωλιαρη γαμω τη μανα σου γαμω!!» ε, δεν έχω δει.

Έχει απομείνει τελοσπάντων και κάτι απο τις παραδοσιακές διαφορές των δύο φύλλων βρε παιδί μου. Κρατάνε ακόμη γερά το βρισίδι, η μπάλα και η τσόντα. Γιατί τα καλλυντικά, τα κομμωτήρια και την αποτρίχωση τα μοιραζόμαστε και με τον Μάκη και με τον Σάκη.
Εμένα πάντως ομολογώ, μου αρέσει να βρίζω καμιά φορα, νιώθω πως με εκτονώνει. Γι' αυτό και καταλαβαίνω τα αγοράκια που γουστάρουν ενίοτε να πατάνε έναν καθαρισμό προσώπου έτσι για να στανιάρουν.