Άλλο ήθελα να πω, άλλο είπα και άλλο κατάλαβε. Φυσικά παρεξηγηθήκαμε. Όχι δεν τσακωθήκαμε, δεν υπήρξε ένταση. Κανείς μας δεν είχε όρεξη για κάτι τέτοιο. Μόνο ένα «δεν με κατάλαβες» είπα και εκείνος κούνησε το κεφάλι. Κατάφαση. Δίκιο είχα, δεν είχε καταλάβει. Αλλά ήμασταν και οι δύο κουρασμένοι. Πολύ κουρασμένοι για να προσπαθήσουμε να ερμηνευθούμε από την αρχή. Γι’ αυτό μόνο ξαπλώσαμε και κοιμηθήκαμε.
Όταν με το καλό ξυπνήσαμε δέκα χρόνια μετά, δεν είχαμε πια τον χρόνο να ερμηνευθούμε απο την αρχή.

-----------------------------

-Σε θέλω
-Ναι
-Ακούς; Σε θέλω!
-Ναι
-Εσύ;
-Ναι, μάλλον.
-Δεν έχει μάλλον. Ναι ή όχι;
-Τότε όχι.
-Γιατί;
-Γιατί έχω (μ)άλλον.


-------------------------------
Εγώ αγκάλιαζα και έλεγα:Υποσχέσου να μου δείξεις πως χάνουν τα φτερά τους καταμεσής της πτήσης και πως μετά γεμίζουν τα στήθη έρωτα για να ανέβουν πιο πάνω απο τις καμινάδες. Υποσχέσου να ακουμπούν τα σώματα μας στην ίδια νυχτερινή θλίψη. Υποσχέσου να μου ξεδιαλέγεις τον πυρήνα απο το κουκούτσι. Να με αφήνεις να κάνω συλλογή τις πεταμένες λέξεις σου. Να αποδιώχνεις τα ράμφη από κοντά μου γιατί φοβάμαι. Να με αφήνεις να σου πλέκω στα τσίνορα λυγμούς.

Τελικά μου άφησε στο τραπέζι μια υπογεγραμμένη υποσχετική.