Χθες νομίζω πως κάθε δυο λεπτά ξυπνούσα απο εφιάλτη. Κάθε φορά και από άλλον. Δεν θυμάμαι ούτε έναν τελικά για να σας διηγηθώ, μα δεν έχει σημασία. Το πρωί έψαξα καλά καλά το σώμα μου. Ούτε γρατζουνιά, ούτε μελανιά. Ησύχασα. Λευκή κατάλευκη ήμουν. Τα μάτια μου έτσουζαν μόνο, σαν κάποιος να μου πέταξε άμμο καταπρόσωπο. Σημάδια δεν είχα όμως, δεν βρήκα ούτε ένα τόσο δα. Και σημασία είχε που ήμουν λευκή. Στον ύπνο μου νομίζω κάτι για αύρες μου λέγανε. Η αύρα μου ήταν λέει πρασινοκίτρινη κι ούτε ξέρω αν είναι καλό η κακό αυτό. Ξέρω όμως γιατί το ονειρεύτηκα. Μια σχετική αναφορά ενός φίλου ευθύνεται για τις χρωματιστές αύρες όχι εγώ. Άρα, κανένα πρόβλημα. Αφού έτσι και αλλιώς το τσέκαρα το πρωί και ήμουν λευκή. Ούτε πράσινο ούτε κίτρινο ούτε ροδακινί. Κανένα χρώμα, ευτυχώς. Διότι όπως είναι γνωστό, το χρώμα είναι επικίνδυνο. Ιδίως αυτά τα κόκκινα του αίματος. Αυτά σε αποσυντονίζουν πριν να το καταλάβεις καλά καλά και μπορούν να σου φέρουν τούμπα ολόκληρο τον κόσμο σου αν τα κοντοζυγώσεις. Είναι πονηρό και ύπουλο πράγμα το χρώμα. Έρχεται πρώτα σε τόνους χαμηλούς και ήπιους, κρύβεται μέσα στις σκιές και στα παστέλ και σε κυκλώνει λίγο λίγο. Μόλις όμως το μάτι σου κάνει πως το συνηθίζει, μόλις γλυκαθείς απο τα ροδί και τα θαλασσινά λιλά, τότε σπιθίζει πάνω σου το πορφυρό και καίγεσαι, ορμάει απο τα πλάγια και σε ρίχνει καταγής το πράσινο και ύστερα σε λούζει απελπισία το μαβί. Ποικιλόχρους απελπισία! Πάντως εγώ την γλίτωσα και χθες. Αποφάνθηκε ο καθρέφτης. Καμία διαταραχή, κανένας φόβος. Σώθηκα απ’ τον χρωματισμό. Έσωθεν κι έξωθεν να μην ανησυχεί κανείς είμαι ακόμη λευκή- κατάλευκη- ολόλευκη- νεκρή.
-----------------------

Έσπαγαν τα κομμάτια της σοκολάτας στα δόντια μου και έβρεχε. Περιμένω κάτω απο ένα υπόστεγο έξω απο το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Απο εκεί αγόραζω σοκολάτες. Τώρα έχω μια στο χέρι και άλλη μια στην τσέπη του παλτό μου. Μπίττερ. Είπα περίμένω; Δεν περιμένω, μόνο στέκομαι όρθια ένα βήμα πριν την βροχή. Τρώγω και σκέφτομαι το σώμα μου. Βρίσκομαι στις μέρες πριν την περίοδο. Κάθε φορά το ίδιο ανεξήγητο. Σαν θαύμα το έβλεπα πάντα. Δεν ξέρω να εξηγήσω ορμονολογικά τους λόγους, μα πριν την περίοδο συμβαίνει ένα παράξενο πράγμα. Το σώμα μου γίνεται χωμάτινο και στρογγυλό. Αλλάζει ο τρόπος που μυρίζει ο κόσμος, αλλάζει ο ρυθμός στο κορμί. Είμαι έτοιμη να εκραγώ απο τα μέσα και ενώ η μήτρα ετοιμάζεται να διώξει οτι για ένα φεγγάρι ωρίμαζε, θαρρώ πως μπορώ με μια ματιά να γονιμοποιήσω την βροχή και να γεννήσω την πιο τρυφερή μυρωδιά. Παράξενο. Το χέρι μου με την σοκολάτα, τα δάχτυλα γύρω απο το ασημόχαρτο, η γλώσσα μου, το στήθος η κοιλιά μου. Αυτές τις μέρες η αποδόμηση είναι απολύτως φυσική. Κάθε μέλος μου ακριβώς σαν τα τετραγωνάκια της σοκολάτας που κόβονται απο την πλάκα, αποσπάται απο το σώμα και έχει ζωή και όρεξη δική του. Να πως γίνομαι πολλές και μια. Η Αθηνά τα μάτια μου, η Έυα τα σπλάχνα μου, η Λίλιθ οι κνήμες μου, η Μαρία τα στήθη, η Αντιγόνη η κλείδα μου, η Ίσιδα τα χέρια μου. Χίλες εγώ, σώμα. Χίλιες σταγόνες, βροχή.