κοκάλινο δάχτυλο διαλέγει
δείχνει. Εσύ,
-χειμώνας σαν σανατόριο-
θα πεθάνεις εδώ σκυλί.
Η νοσοκόμα ένα κύβο ζάχαρης δεν χαλαλίζει
όλο με προσπερνά
και ποιος θα με πλύνει, ποιος θα με κάνει μπάνιο εμένα
ούτε ένα σφουγγάρι να μαρτυρήσει την ενοχή μου;
Κι Αυτή ακόμα όταν ήρθε για την ένεση
με πόνεσε.
Δεν έχει θαύματα και γελωτοποιούς μ’ εικόνες εδώ
καπέλα με λαγούς
να τα ταϊζεις τρίμματα φρυγανιάς
κι αναμνήσεων.
Κάτι γδαρμένα σκοινιά μονάχα
κρέμονται στον φωταγωγό
κι αν σε βαστούν τα χέρια και τα γόνατα
με εγκαύματα τριβής αναρριχάσαι ως την ταράτσα
να δεις πουλιά,
για μια ευνοϊκή στιγμή.


-----------------------------------

Όταν μεγαλώσω, θα έχω γίνει η καλύτερη φίλη με τον εαυτό μου. Θα μπορώ να καταλαβαίνω τις ανάγκες του, να ονοματίζω τις ελλείψεις του, να γιορτάζω το υπέρβαρό του. Θα έχει ειρήνη τριγύρω και οι φίλοι θα μαζεύονται στο σαλόνι, με τα παπούτσια αφημένα στο μπαλκόνι και με τα πέλματα βουτηγμένα στο μαλακό χαλί. Θα πίνουμε καφέ αρωματισμένο με κονιάκ και έξω θα κάνει κρύο. Όταν μεγαλώσω, η μαμά μου δεν θα φοβάται πια μήπως χαθώ σε λαβυρίνθους κι ούτε θα παραχώνει στις τσέπες μου πέτρες μήπως και με πάρει ο άνεμος μακριά. Θα μαζεύω ένα ένα τα ψίχουλα απο το τραπεζομάντιλο με το δάχτυλο για να τα φάω. Τίποτα δεν θα πηγαίνει στράφι όταν μεγαλώσω. Θα μπορώ να διαλέξω αν θα γεννήσω ένα ολοδικό μου μωρό, ρόζ, κίτρινο ή μαύρο και θα ανταλλάσσω επισκέψεις και δώρα με την θάλασσα. Αυτή θα μου φέρνει αστερίες. Εγώ θα της πηγαίνω δάκρυα. Όταν μεγαλώσω ο κόσμος θα έχει μικρύνει όσο χρειάζεται για να χωράει στην τσέπη του παντελονιού μου και θα βολτάρω μαζί του τις κυριακές. Οι αρχαίες πόλεις θα μου εμπιστευθούν τα μυστικά τους και οι αρτηρίες θα λοξοδρομήσουν μαζί μου αναζητώντας το ξαφνικό.
Θα έχω ωριμάσει σαν φρούτο γεμάτο, με ζουμερή σάρκα όλο σάκχαρα.

Ποιος-θα-με-δαγκώσει;