Με εκνευρίζεις καλό μου. Και το «καλό μου» μην το πιστεύεις, δεν είσαι καλό, ούτε μού, ούτε και καμία σχέση έχεις με το γενικότερο καλό μου. Πρόκειται για προσφώνηση που χρησιμοποιώ μονάχα για το κείμενο και τίποτα πέραν τούτου. Λοιπόν με εκνευρίζεις. Γιατί σε βλέπω και το μόνο που αναγνωρίζω είναι ο απώτερος σκοπός σου. Το μετά. Τί θα «βγάλεις», τί θα «πιάσεις» πώς θα το μανουβράρεις το όχημα να έρθει να κολλήσει πάνω μου κατάσαρκα. Αφού προσπαθώ να σε κοιτάξω στα μάτια και το μόνο που βλέπω είναι το λαμπύρισμα της πείνας για όσα προσδοκάς να ναι μια μέρα δικά σου. Βλέπεις μπροστά εσύ. Μου χαμογελάς σήμερα όχι γιατί η διάθεση σου ήταν τέτοια, μα γιατί ο σκοπός σου το επιβάλει, γιατί αύριο, όπως το έχεις πρόγραμμα, θα μου ζητήσεις συνδρομή και θα μου πεις με το χέρι σε έκταση, «έλα ρε συ κάνε κάτι, τόσο καιρό, τόσα πράγματα ζήσαμε..» ή το άλλο, αυτό το «μίλα του και συ, έτσι δεν είναι, πες δεν έχω δίκιο;». Έτσι νομίζεις θα κερδίσεις την συνδρομή μου;
Αμ, δε σφάξανε καλό μου...
Με εκνευρίζει αυτό το χαμόγελο σου από αλουμινόχαρτο και μια μέρα θα βάλω στο πρόσωπο μου έναν καθρέφτη, να με κοιτάς και να σε βλέπεις. Να μην μπορείς στιγμή να αποφύγεις την όψη σου. Μήπως το δεις και κάποτε καταλάβεις. Γιατί εσύ βέβαια τώρα παίζεις και αφήνεις το τάλαντο σου να ποτίζει στάλα τη στάλα κάθε φράση σου, (ανατριχιάζω όταν μου λες μελιστάλαχτα «να βοηθήσω;» και ασυναίσθητα σκέφτομαι πώς θα μπορέσω να φτύσω τον κόρφο μου και να ξορκίσω την πιθανότητα πραγματικά κάποτε να χρειαστώ την βοήθεια σου φτου-φτου)μόνο που δεν πρόκειται για μια καλή ερμηνεία. Δεν μπορώ ούτε αυτό το προσόν να σου αναγνωρίσω. Πάσχεις υπερβολικά στο σανίδι, αλλάζεις την φωνή σου όπως οι γραμματείς στα τηλεφωνικά ραντεβού, στενάζεις μελοδραματικά, γελάς χειροκροτώντας τον εαυτό σου για το ανέκδοτο, κλαις με την γυαλάδα του χόλυγουντ στην άκρη της μασκάρα σου. Μια καρικατούρα συναισθήματος, σαν κλόουν με τα μεγάλα παπούτσια. Ύστερα περιμένεις να φάω το ποπ κόρν μου απο τις μπροστινές θέσεις και να περάσω στα ενδότερα για αυτόγραφο, χειραψίες και κοπλιμέντα. Αλλά εγώ βαριέμαι καλό μου, βαριέμαι έναν ακόμη κλόουν απο τον στρατό με τις κόκκινες μύτες. Σε βαριέμαι αφόρητα.
Άσε που στο τσίρκο πάντα προτιμούσα τους ακροβάτες ισορροπιστές. Ο σκοινοβάτης βλέπεις κάνει πάντα με ειλικρίνεια το επόμενο βήμα.
Και αν πέσει, έπεσε.