Η μέρα πριν ξεσπάσει η αρρώστια είναι πάντα η ίδια και πάντα με τσατίζει. Ξυπνάς και όλα μοιάζουν καλά. Σηκώνεσαι και όλα συνεχίζουν να φαίνονται ίδια και απαράλλακτα με το χθεσινό και το προχθεσινό πρωινό σου. Τίποτε απολύτως δεν σε ανησυχεί. Καθώς περνάει η ώρα όμως διαπιστώνεις μικρές ανησυχητικές διαφορές που αναβοσβήνουν σαν φωτεινές επιγραφές στην λεωφόρο της μέρας σου. Καταρχήν υπάρχει αυτή η ανεπαίσθητη αλλοίωση της γεύσης και της όσφρησης. Κάτι μυρίζει λάθος, και αυτός ο καφές ή έχει χαλάσει η ο ουρανίσκος σου δεν κάνει καλά την δουλειά του. Έπειτα είναι το κεφάλι. Το νιώθεις γύρω στο μισό κιλό βαρύτερο, όχι πολύ δηλαδή, αλλά αρκετά για να σε ξενίζει. Αναλογικά μοιάζει με το χανγκ όβερ που θα κατάφερνε να σου προκαλέσει η κατανάλωση μιας και μόνο μπίρας εφόσον κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατόν να συμβεί. Οπότε τα πάντα μυρίζουν αλλιώς, έχουν διαφοροποιημένη γεύση και ψιλοζαλίζεσαι. Επιπλέον, πού και πού κάτι σε γαργαλάει χαμηλά στον λαιμό και βήχεις προσπαθώντας να το διώξεις ενώ παράλληλα νιώθεις το σώμα βαρύ λες και χθες πήγες γυμναστήριο μετά από πολύ καιρό (η παρομοίωση έχει αποτέλεσμα μόνο για αθλητικούς τύπους που πάνε γυμναστήριο. Οι υπόλοιποι, μπορούν μαζί με εμένα να φανταστούν το σώμα τους μετά από εξοντωτικά ψώνια μαζί με δύο γηραιές θείες από το χωριό και την μαμά τους, σε ένα αυτά τα γιγάντια αθηναϊκά εμπορικά κέντρα. Ή μάλλον, καλύτερα βγάλτε τις θείες. Πρόκειται για υπερβολή. Η μαμά σας λογικά είναι αρκετή από μόνη της).
Όλα αυτά ως το μεσημέρι περίπου.
Ξέρεις όμως απο πείρα οτι μέχρι το βράδυ θα έχει κάνει μια επισκεψούλα αυτός ο πλέον ενοχλητικός φίλος σου ο πυρετός (ξέρεις, αυτός που τον διώχνεις και ξανάρχεται και τον ξαναδώχνεις και ματαξανάρχεται και άντε πάλι απο την αρχή μέχρι να το πάρει για τα καλά χαμπάρι οτι δεν γουστάρεις βρε αδερφέ να τηγανίσεις αυγά στο κούτελο σου παρά την φανερή χρηστικότητα της κατάστασης και να φύγει μια και καλή) και μέχρι αύριο θα έχει γίνει ξεκάθαρο ποιό ακριβώς μέρος του σώματός σου αποφάσισε να σου την φέρει πισώπλατα και να λουφάρει με αναρρωτική. -Εγώ ποντάρω στον λαιμό μου ο οποίος έχει δώσει στο παρελθόν πολλά τέτοια δείγματα ώστε δικαιολογημένα να τον θεωρώ τεμπέλη και λουφαδόρο-

Επειδή λοιπόν των φρόνιμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν και επειδή επίσης έχω βαριά γαλόνια στην αντιμετώπιση τέτοιων λουφαδόρων (εσωτερικών οργάνων κυρίως) έχω οχυρωθεί στο κρεβάτι μαζί με την θερμαντική κουβερτούλα κάτω απο το πουπουλένιο πάπλωμα και δίπλα μου στο κομοδίνο αντιμετώπισης κρίσεων υπάρχουν: ντεπόν και αναλγητικά πάσης φύσεως και υφής (χαπάκια και αναβράζοντα με βιταμίνη και χωρίς πεντακόσαρια και μαξ –μόνο σιρόπι δεν έχω γιατί μεγάλωσα-, ένας βραστήρας με 2 λίτρα ζεστού νερού να κάνει σετάκι με το τρελό κόμπο απο φακελάκια τσάι-λεμόνι-μέλι-χαμομήλι- κανέλα και φλούδες πορτοκαλιού, καραμέλες που καίνε καίνε καίνε σαν λάβα που ξεχύνεται και καίει καίει ΚΑΙΕΙ τα πάντα, θερμόμετρο (ηλεκτρονικό αλλά και απο τα παλιά που δεν ξέρω γιατί αλλά τα εμπιστεύομαι περισσότερο) και δύο φανελάκια (άμα έρθει ο πυρετός θα χρειαστούν στα σίγουρα).

Επιπλέον έφτιαξα να φάω μπριάμ (αυτό δεν ξέρω αν βοηθάει αλλά το λιμπίστικα)
Φιλιά! (απο μακριά γιατί δεν ξέρω αν κολλάει)