Μια ξεχειλωμένη φανέλα ύπνου
πεταμένη στο πάτωμα
λευκή με λίγο αίμα στο μανίκι
-είχα ξυστεί εκεί μάλλον-
τα σεντόνια μας
ιδρωμένα
κι αυτά και εγώ
και το σιντί
το ίδιο σιντί ξανά και ξανά
να παίζει.
Μυρίζει κάτι γνώριμα
εγώ θα είμαι
η μυρωδιά μου μετά την έξαψη
όχι δεν είναι τζίντζερ ούτε και τίποτε εξωτικό
μόνο εγώ
και εκείνος εκεί δίπλα μου
αυτός,
ο κάποιος-
ο ένας-άλλος.